Tempus fugit. Je kunt maar beter leven met het gaspedaal ingedrukt dan altijd stil te blijven staan. Dat lijkt het motto van Suzanne, het titelpersonage van dit drama, waarin de tijd al evenzeer vliegt: 25 levensjaren in anderhalf uur cinema!
De zwijgzame Nicolas (de Belgische acteur-komiek François Damiens) zorgt in zijn eentje voor zijn twee kleine dochters, Suzanne (Sara Forestier) en haar oudere zus Maria (Adèle Haenel), die hij aan de schoolpoort met zijn vrachtwagen oppikt om de begraafplaats van hun moeder te bezoeken. Zo ingetogen als Maria is, zo brutaal, nerveus en eigenzinnig is Suzanne. Op haar zeventiende wordt Suzanne zelf al moeder. De zwangerschap – ‘omdat ze er zin in had’ – leidt tot een eerste breuk met haar vader. Maria en Nicolas blijven Suzanne steunen, maar dan papt ze aan met een boef, vertrekt met hem naar Marseille en gaat voor hem zelfs de cel in. Terug op vrije voeten blijkt haar zoontje in een pleeggezin ondergebracht.
Regisseuse Katell Quillévéré, die drie jaar eerder debuteerde met Un poison violent, vertelt het allemaal met aardig wat ellipsen en sprongen in de tijd, waardoor je meegezogen wordt in de koortsige snelheid waarmee Suzanne zich in het leven stort. De cineaste liet zich inspireren door het leven van Jeanne ‘Janou’ Schneider, de vriendin van de beruchte Jacques Mesrine. ‘Verliefd worden op een gangster, er is daar iets waanzinnigs aan’, aldus Quillévéré. ‘Dergelijke personages inspireren me. Je kunt er vrouwelijke heldhaftigheid mee tonen.’ Ze verwijst daarbij naar films over criminele amours fous, zoals Nicholas Rays They Live by Night (1948), Steven Spielbergs Sugarland Express (1974) en Ulu Grosbards Straight Time (1978).
Maar dit is geen Bonnie and Clyde à la française. Dit drama hoort thuis in de grote naturalistische traditie van non-conformist Maurice Pialat, in wiens cinema de hoofdpersonages ook de vaderfiguur probeerden te vermijden, of net voortdurend naar hem op zoek gingen.
Zaterdag 11/6, 00.10 – NPO2. Katell Quillévéré, F 2013
LUC JORIS
