Het zesde seizoen van Mad Men speelt zich af in 1967-68 en dat merk je: kledij en haarstijl worden frivoler, op kantoor krijgt de staf gratis amfetamineshots, en Don Draper ontspoort op de dolle rollercoaster die zijn leven is geworden.
Mad Men is altijd al de meest romanachtige serie van de afgelopen jaren geweest, en eigenlijk is het zesde seizoen zowat het equivalent van die 100 pagina’s uit een vuistdik boek net voor het einde waar je je wat doorheen moet slepen: de stijl en de thema’s zijn vertrouwd, de personages hebben hun grootste inzichten en omwentelingen gehad en alles wordt op zijn plaats gezet voor het einde. En op dat moment slaat de moeheid soms een beetje toe.
Maar in het geval van Mad Men blijft het ook in de mindere momenten een schitterend vertolkte, diepzinnige en vooral prachtig geconstrueerde romantelevisie. Op de poster zie je twee Dons elkaar passeren, en dat motief van dubbele identiteiten keert het hele seizoen terug. Zowel op het werk (met Don en Ted als twee kanten van dezelfde medaille) als thuis, met Dons dochter Sally die veel fouten van haar vader op haar manier herhaalt.
Over het voorlaatste seizoen – na het zevende luik, voorgeschoteld in twee delen, wordt de stekker definitief uitgetrokken – hangt een malaiserige sfeer. Don Draper heeft al een paar crisissen meegemaakt, maar ditmaal valt hij echt diep.
