TV-tip: Les Petits Mouchoirs (04/10 om 22.30u, Canvas)

‘Les Petits Mouchoirs’, met Marion Cotillard en Jean Dujardin, is een gevatte ensemblefilm over een hechte kliek dertigplussers uit de Parijse middenklasse die elk jaar samen hun vakantie doorbrengen.

‘Het zijn de vrienden die je om vier uur ’s morgens kunt opbellen die ertoe doen’, zei Marlene Dietrich ooit. Het had de baseline kunnen zijn van Les Petits Mouchoirs, een gevatte ensemblefilm over een hechte kliek dertigplussers uit de Parijse middenklasse die elk jaar samen hun vakantie doorbrengen.

Maar deze keer begint die vakantie in mineur: net voordat de hele bende afreist naar een prachtig houten strandhuis op Cap Ferret, krijgt een van hun intieme vrienden (Jean Dujardin, bekend van The Artist) een vreselijk ongeval. Ook al vecht hij in het ziekenhuis voor zijn leven, de rest van de groep besluit dat dat hen er niet van mag weerhouden om naar Cap Ferret te trekken.

Lawrence Kasdans The Big Chill vertrok ondertussen alweer dertig jaar geleden van een vergelijkbare premisse. Meer zelfs, zonder Kasdans reüniedrama over de ontgoochelingen van de sixtiescampusgeneratie zou er geen Petits Mouchoirs geweest zijn. Niet dat regisseur Guillaume Canet ook een portret gedraaid heeft over het verloochenen van de idealen. Canet – hij regisseerde ook Blood Ties, een misdaadepos naar een scenario van James Gray dat volgende maand in de bioscoop komt – zit wel degelijk op zijn eigen frequentie, maar Kasdans film heeft duidelijk als blauwdruk gediend.

Als Les Petits Mouchoirs iets demonstreert, dan wel het talent van de cast. François Cluzet schittert als gastheer Max, de rijke eigenaar van een hotel-restaurant. Max is van nature al een cholerieke maniak maar de plotse bekentenis van zijn ongelukkig getrouwde maat Vincent (Benoît Magimel) dat hij verliefd op hem is, zorgt bij hem voor nog meer stress. Dat geheim legt niet alleen een bommetje onder hun relatie maar verpest ook de sfeer in het vakantieparadijs, waar bootuitstapjes afgewisseld worden met etentjes bij een goed glas wijn. De joints rokende etnologe Marie (Marion Cotillard) heeft het dan weer moeilijk met haar geweten terwijl ze ook geen vertrouwen in de liefde heeft. En zowel de getroebleerde macho Eric (Gilles Lellouche) als de naïeve Antoine (Laurent Lafitte) worstelen met hartzeer.

Deze filmische groepstherapie switcht daarbij voortdurend tussen humor en drama, tussen kwinkslagen, ontboezemingen en minicrisissen. En uiteindelijk durven al de personages hun eigen gebreken, zwakheden en leugens met betrekking tot de liefde en de vriendschap onder ogen te zien. De pathos waarvoor Canet op het einde kiest, is onnodig en soms maakt hij nogal ostentatief gebruik van muziek – anders wel een puike soundtrack, met zowel Ben Harper, Eels, Antony and the Johnsons als Janis Joplin en The Band.

Luc Joris