Tv-tip: Capote @ Canvas (20.40u)

Als eerbetoon aan de overleden acteur Philip Seymour Hoffman, toont Canvas de biopic over de excentrieke schrijver Truman Capote die hij Oscartriomfantelijk vertolkte.

De biopic ‘Capote’ van Bennett Miller vertelt over het leven van de excentrieke schrijver Truman Capote. De schrijver en journalist leest in 1959 het verhaal van een gezinsmoord op het platteland van Holcomb, Kansas. Capote raakt gefascineerd en besluit er een journalistiek werk over te schrijven. Vergezeld door zijn beste vriendin, schrijfster Harper Lee, verzamelt hij steeds meer informatie door verschillende betrokken partijen te interviewen. Hij ontmoet ook de moordenaars Perry Smith en Dick Hickock en sluit vriendschap met de gevoelige Perry. Zes jaar lang bezoekt hij de man in de gevangenis en bemoeit hij zich met zijn leven in de hoop antwoorden te vinden. Zijn beoogd artikel wordt een levenswerk: de roman ‘In Cold Blood’.

Het begin van de prent zet meteen de toon: een sfeervol en waarheidsgetrouw tijdsbeeld van de jaren ’60 in esthetische beeldvoering en traag vertelritme. Hoe knap het regiewerk ook mag zijn, het is Hoffman die alle aandacht naar zich toetrekt. De indrukwekkende en indringende vertolking van het hoofdpersonage leverde hem terecht een Oscar op. De acteur maakt van Truman Capote een innemende en complexe figuur. Capote is zowel de flamboyante, vlotte jongen die graag grappige anekdotes over de cafétafel strooit als de hypergevoelige man die helemaal verstilt in moeilijke situaties. Hoffman maakt van hem zowel een empatisch als meedogenloos karakter. Door zijn bijzonder vervelende stem en zijn egocentrisme is Capote soms onuitstaanbaar. Toch bezit hij zo’n dosis charme en overtuigingskracht dat zelfs de meest wantrouwige gesprekspartner zijn leven uit de doeken doet aan hem.

Zo geschiedt het ook met Perry Smith (een mooie rol voor Clifton Collins Jr), een van de daders van de gezinsmoord. De vriendschap die groeit tussen de twee personages, spreekt van een grote dualiteit. De schrijver maakt Perry afhankelijk van hem als enige bezoeker. Hij huurt advocaten in om Perry’s doodstraf in een lichtere straf om te zetten en blijft hem trouw bezoeken. Maar is dat uit vriendschap of uit eigenbelang voor het verhaal van zijn boek? En hoe groot zijn verdriet ook is om de straf die Perry boven het hoofd hangt, is hij ook niet opgelucht als alles gedaan zou zijn?
De film brengt een mooi en integer beeld van een ongewone vriendschap die doet denken aan de uitspraak van Josse de Pauw: “Vriendschap is elkaar onderweg vriendelijk misbruiken.” Een andere dualiteit is die van de doodstraf. Die thematiek doet bij momenten aan die andere knappe film, ‘Dead Man Walking’, denken. Als kijker gruw je van de moordenaar maar je krijgt er ook sympathie voor. En naar het vonnis toe, bekruipt je een akelig en dubbel gevoel.

De film wordt gemarkeerd door twee kleuren, ondersteund door de muziek. Zo zijn er de kleurrijke scènes in de bars opgefleurd door jazzdeuntjes van de jaren ’60 en de zware scènes ondersteund door prachtige, minimalistische pianomuziek. De soundtrack, de impressionante vertolking van Philip Seymour Hoffman en de mooi uitgewerkte thema’s maken van Capote een meeslepende en ontroerende film die gevaarlijk diep onder je huid kruipt. Een film die je door het traag vertelritme langzaam besluipt om je tegen het einde niet meer los te laten. (MM)