In deze fascinerende film, die voortdurend balanceert tussen fictie en werkelijkheid, geeft muziekicoon Nick Cave ons een persoonlijke kijk op z’n carrière.
De tijd dat Nick Cave als frontman van het postpunkcombo The Birthday Party een Limburgse parochiezaal onveilig maakte en zijn kamer op drugsnaalden moest gecontroleerd worden, ligt al een tijdje achter ons. Tegenwoordig woont de nu al legendarische Australische rockster samen met model en diplomatendochter Susie Bick en hun 14-jarige tweeling in een chique herenhuis in de Engelse kuststad Brighton, staat er een Jaguar in de garage, raken zijn concerten met The Bad Seeds op ’s werelds grootste podia in een mum van tijd uitverkocht, is Cave ook een gevierd schrijver en filmscenarist annex -componist en draaien videokunstenaars als Jane Pollard en Iain Forsyth met 20,000 Days on Earth een docu in fictiestijl over hem. Al kun je deze intieme kijk op een dag uit Caves leven moeilijk een ordinaire rock-docu noemen: de duistere troubadour schreef zelf mee aan het scenario van deze film, die voortdurend balanceert tussen fictie en werkelijkheid, tussen mythologiseren en de ziel blootleggen.
‘I live to perform’, zegt Cave op een gegeven moment, en hoewel deze muziekdocumentaire voor een groot deel in scène is gezet, is het allesbehalve een narcistisch zelfportret of een obligate rit in performancestijl doorheen zijn parcours als artiest: de singer-songwriter van moordballades en liedjes over hartzeer heft wel degelijk de sluier op en gunt je een blik op zijn artistieke processen.
Wat je voor de kiezen krijgt, zijn beelden – met revelerende voice-over – van het rockicoon in zijn bureau achter zijn schrijfmachine, in zijn wagen met Kylie Minogue en ex-gitarist Blixa Bargeld terwijl ze het over hun samenwerking hebben en aan de keukentafel van partner in crime Warren Ellis (het gespreksonderwerp: de kauwgum onder de piano van souldiva Nina Simone). Je ziet hem een bezoek brengen aan de curators van het Nick Cave Memorial Museum, waar hij foto’s uit zijn Berlijnse periode becommentarieert. Maar evengoed zie je hoe Cave, altijd in kostuum, het met zijn psychoanalist over zijn vader heeft, en over de impact van het moment toen die hem uit Lolita voorlas. Verder vertelt hij over zijn dagboek vol notities over het weer of zijn er opnames van La Fabrique Studios in Frankrijk, waar hij aan nieuw materiaal sleutelt.
20,000 Days on Earth deconstrueert het beeld dat je van Cave hebt niet. En ook al is het soms moeilijk om de fictie van de feiten te onderscheiden, toch behoort deze fascinerende Nick the Stripper-show tot die unieke muziekdocu’s die de koers van het genre opnieuw bepalen.
