James Bond of Nick Cave? Dit is er deze week op uw tv

De nieuwe reeks van David Fincher of Von Triers Nymphomaniac? Met onze tv-tips verdrijft u de herfstbuien van de volgende zeven dagen met sprekend gemak.

MINDHUNTER (vanaf vrijdag 13 oktober in Netflix)

‘How do we get ahead of crazy if we don’t know how crazy thinks?’klinkt het in de trailer van Mindhunter. Deze nieuwe Netflixreeks van David Fincher – niet te verwarren met de bijna gelijknamige thriller Mindhunters (2004), of de bijna gelijknamige Hannibal Lecterfilm Manhunter (1986) – volgt twee FBI-agenten die eind jaren zeventig seriemoordenaars in de gevangenis interviewen.

Holden Ford (Jonathan Groff, vaagweg bekend van de HBO-serie Looking) is een ambitieuze knul die bij het begin van de reeks met een existentiële crisis worstelt. Zijn collega Bill Tench (gespeeld door Holt McCallany, vaagweg bekend van Fight Club en Alien 3) een geharde flik die al lang niet meer opschrikt van de brutaliteit en de banaliteit van de moordzuchtige luitjes die hij voor zich krijgt. Ze hopen de gestoorde psyche van seriemoordenaars te doorgronden om zo de politie te helpen bij het voorkomen van toekomstige misdaden.

Mindhunter is gebaseerd op het non-fictieboek Mind Hunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit van Mark Ohlshaker en John Douglas. Laatstgenoemde FBI-profiler stond ook al model voor het personage Jack Crawford in Silence of the Lambs en Red Dragon. Profilen is vandaag een vertrouwd begrip, maar was destijds nieuw.

De serie heeft alvast één grote troef: David Fincher, die niet alleen mee aan de basis van Netflix’ paradepaardje House of Cards lag, maar zich eerder ook al een vakman betoonde inzake films over seriemoordenaars en perverten – zie Se7en (1995) en Zodiac (2007).

Fincher regisseerde vier van de tien afleveringen en drukte zijn stempel op de reeks: een klinische look, compleet met blauw-grijs kleurenpalet, scherpe contrasten en schaars verlichte kantoren, en even onderkoelde gruwel in de dialogen. ‘What’s the worst that could happen?’ vraagt Holden wanneer hij vertrekt om een gevangene te interviewen. Tench’ antwoord: ‘He’s gonna take the fucking gun away from you, kill you with it, and then he’s going to have sex with your face.’ Het lijkt trouwens het meest door de personages gedreven project dat Fincher in tijden gemaakt heeft, met veel conversaties tussen mannen die tegenover elkaar zitten aan een verhoortafel.

Weetje: het was de Zuid-Afrikaanse Charlize Theron, tevens executive producer van de reeks, die Fincher benaderde om Mind Hunter in een tv-serie te gieten. Zij raakte zo geobsedeerd door het boek dat ze in 2009 de rechten kocht en er meteen mee naar Fincher stapte.

SPECTRE (zaterdag 7/10, 20.30, VTM)

De 24e Bondfilm, net als voorloper Skyfall (2012) geregisseerd door Sam Mendes, begint met de Día de los Muertos-parade in Mexico-Stad – is het dat niet wat je van een Bondavontuur verwacht: grandioze, elegant verpakte bombast?

Ian Flemings held, voor de vierde keer vertolkt door Daniel Craig, krijgt deze keer van MI6 te horen dat de agenten van het 00-programma vervangen dreigen te worden door drones en een internationaal bewakingsconsortium. Het weerhoudt hem niet van een globetrottende jacht op Franz Oberhauser (Christoph Waltz), de superschurk achter het mysterieuze misdaadsyndicaat Spectre, met wie Bond een speciale link zou kunnen hebben.

Léa Seydoux en Monica Bellucci als Bondwomen en het intelligente spel met de Bondmythe doen de rest. Zonder twijfel een van de beste afleveringen uit de franchise.

’71 (woensdag 11/10, 20.35, Q2)

Belfast, 1971, in het heetst van de Troubles, het bloedige conflict waar Noord-Ierland decennialang onder leed. De jonge Britse soldaat Gary Hook (Jack O’Connell) is tijdens een oproer gescheiden geraakt van zijn peloton. Terwijl gewapende IRA-leden jacht op hem maken, probeert hij in de steegjes te overleven.

Paul Greengrass‘ Bloody Sunday (2002) blijft de filmreferentie over ‘The Cause’, maar het filmdebuut van de in Londen opgegroeide Frans-Algerijnse Yann Demange mag er ook zijn. Dit intense portret van een man die als een rat in de val zit, is meer horrorfilm dan politieke thriller.

THE MEYEROWITZ STORIES (NEW AND SELECTED) (vanaf vrijdag 13/10 in Netflix)

Samen met Okja zorgde Noah Baumbachs The Meyerowitz Stories voor commotie in Cannes: beide werden als niet voor de bioscoop bedoelde films toch geselecteerd voor ’s werelds grootste filmfestival. Daarmee kregen ze meer aandacht dan ze verdienden.

Baumbach, die zich met wrange New Yorkse familie- en relatiekomedies als The Squid and the Whale (2005) en Frances Ha (2012) tot het hipsterneefje van Woody Allen ontpopte, focust opnieuw op een disfunctioneel gezin. De artistiek aangelegde Joodse middenklasseclan wiens ambities en frustraties dit keer worden gefileerd, is de familie Meyerowitz. De patriarch (Dustin Hoffman) is nooit de topkunstenaar geworden die hij hoopte te zijn, en al helemaal niet de vader die hij voor zijn twee zonen (Ben Stiller en Adam Sandler) had moeten zijn.

Als vanouds geeft Baumbach blijk van flair voor sappige dialogen, onderhuidse familiedynamieken en bitterzoete humor op de pijnlijkste momenten. Alleen stelt zijn film cinematografisch niet te veel voor en doet zijn offbeataanpak wat te formulair aan.

TOKYAYO (vanaf donderdag 5/10, Viceland)

‘Steven, is het waar dat Japanse meisjes hun schaamhaar niet scheren omdat ze bang zijn dat hun vriend dan denkt dat hun vorige vriend een pedo was?’ ‘Dat is zeker waar, want kale kutjes worden altijd geassocieerd met kinderkutjes, en dat is niet oké.’

Aan het woord zijn De Jeugd van Tegenwoordig-rapper Faberyayo, alias van Pepijn Lanen, en kunstenaar Steven van Lummel. In opdracht van Viceland trokken de twee excentrieke Nederlanders naar Tokio voor een alternatieve reisreportage. In drie afleveringen van zo’n twintig minuten onderzoeken ze de verschillende subculturen die de Japanse hoofdstad te bieden heeft.

Voor hun eerste onderzoek stort het duo zich op de sekscultuur, een wereld van uitersten. Terwijl de Japanse jeugd nooit eerder zo weinig seksueel actief was, kun je in automaten gebruikte vrouwenslipjes kopen en zijn tal van hedonistische seksclubs open tot de zon opkomt.

THE DEATH AND LIFE OF MARSHA P. JOHNSON (vanaf vrijdag 6/10 in Netflix)

In 1992 wordt het lichaam van travestiet en transgenderactiviste Marsha P. Johnson gevonden in de Hudsonrivier. Door haar aandeel in de befaamde Stonewall Riots in 1969, een eerste aanzet tot gelijke rechten voor holebi’s, werd ze de ‘Rosa Parks van de lgbt-beweging’ genoemd. De New Yorkse politie bestempelt de zaak als zelfmoord en weigert te onderzoeken.

25 jaar na Marsha’s dood besluit haar transvriendin Victoria Cruz, een gepensioneerde advocate, op zoek te gaan naar de waarheid. In haar ogen kan het immers niet dat Marsha zichzelf van het leven beroofde. In deze documentaire volgt regisseur David France de kranige activiste tijdens haar moeizame queeste naar gerechtigheid.

MR. ROBOT – SEIZOEN 3 (vanaf woensdag 11/10 in Telenet Play More)

Fans van desoriënterende, complexe thrillerseries, één adres: Mr. Robot. Golden Globe-winnaar Rami Malek schittert als Elliot, een sociaal gestoorde jongeman met hoody die zich aansluit bij een stel hacktivisten die de sinistere multinational E Corp willen aanpakken.

Het is moeilijk om aan het derde seizoen te beginnen zonder de twee vorige gezien te hebben: Mr. Robot heeft de neiging zo nu en dan nodeloos gecompliceerd te worden. Elliot is namelijk een heel onbetrouwbare verteller, en de serie bulkt van de puzzels die je moet analyseren en oplossen. Bobby Cannavale, die zijn talent vergooide aan het geflopte Vinyl, voegt zich bij de cast van dit nieuwe seizoen. We verwachten van bedenker Sam Esmail niets minder dan een verbluffende derde worp.

NYMPHOMANIAC: VOL. II (zaterdag 7/10, 00.05, Canvas)

In deel één (vorige week op Canvas) biechtte Joe (Charlotte Gainsbourg) heel haar seksueel leven op aan Seligman (Stellan Skarsgård), de bejaarde, maagdelijke man die haar zwaar afgeranseld in een steegje vond.

Deel twee van dit controversiële melodrama (Lars von Triers hoogstpersoonlijke versie van Duizend-en-één-nacht, zo u wil) volgt hetzelfde stramien, maar is stukken donkerder en harder. Verwacht u onder meer aan brutaal sadomasochisme, Joe die bij zichzelf een abortus uitvoert én Michaël Pas.`

2DOC – (T)ERROR (donderdag 12/10, 23.55, NPO 2)

Twee jaar geleden volgden documentairemakers Lyric R. Cabral en David Felix Sutcliffe in het grootste geheim FBI-informant Saeed ‘Shariff’ Torres. De 63-jarige Amerikaan maakte tijdens de jaren 60 deel uit van de Black Panthers, een militante organisatie die vocht voor gelijke sociale en burgerrechten voor de Afro-Amerikaanse bevolking.

Torres’ laatste opdracht voor de FBI bestaat erin vriendschap te sluiten met de tot de islam bekeerde Ali Al-Akili, en zo het netwerk van de proterroristische extremist bloot te leggen. Zijn opdrachtgevers weten echter niet dat hij twee filmmakers met zich meeneemt. En dat heeft gevolgen.

ONE MORE TIME WITH FEELING (donderdag 12/10, 22.50, Canvas)

‘It feels like it’s just a lot of bullshit to me’, zegt Nick Cave op het einde van deze documentaire. Die volgt hem tijdens de opnames van Skeleton Tree, het Bad Seeds-album dat getekend is door de dood van zijn zoon Arthur. Het resultaat is een aangrijpende stukje ‘promopraat’.

Cave werkte met zijn groep The Bad Seeds aan hun nieuwe, zestiende studioalbum toen het noodlot toesloeg: zijn vijftienjarige zoon Arthur viel van een klif in de buurt van het ouderlijke huis in Brighton. Regisseur Andrew Dominik, voor wiens The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007) Cave eerder al muziek schreef en die hij al zo’n dertig jaar kent, werd erbij gehaald.

Wat Cave nu precies van hem verlangde, was niet duidelijk, behalve dan dat hij zich realiseerde dat hij het album zou moeten promoten. ‘Hij zag er enorm tegenop dat hij met journalisten over Skeleton Tree zou moeten gaan praten. De film was een kwestie van zelfbehoud: het was een manier om te praten over wat er gebeurd was, maar met de veiligheidsklep dat hij het deed met iemand die hij kende.’

‘That’s private, man’, zegt Caves muzikale compagnon al in de openingsscène over de dood van Arthur. En dus start de film al tastend en zoekend, met beelden van Cave die in een taxi wordt geïnterviewd over het feit dat zijn teksten minder narratief zijn geworden, met de ‘Prince of Darkness’ in de Londense Air Studios in Londen, sakkerend omdat hij zich de pianoakkoorden van Jesus Alone niet meer kan herinneren.

Een sprekend beeld: een gebroken Cave die onderzoekend in de spiegel kijkt en mompelt: ‘Fuck, what happened to my face? Kijk naar de wallen onder mijn ogen. Die waren er vorig jaar niet.’

De ontzettend mooie zwart-witbeelden van de Belgische cameraman Benoît Debie geven dergelijke scènes iets spookachtigs, bezwerends. En net zoals de zware camera – de docu werd in 3D opgenomen – sierlijke rondjes om Cave en zijn muzikanten blijft trekken, wordt er lang behoedzaam afgetast in plaats van diep gegraven.

Het keerpunt komt er wanneer Caves vrouw Susie Bick en Arthurs tweelingbroer Earl een bezoek aan de studio brengen. Vanaf dat moment wordt alles een stukje intiemer en krijg je inzicht in hun rouwverwerking en in de invloed die het drama op het creatieve proces heeft gehad.

Het ongemakkelijke hoogtepunt: de scène waarin Bick Cave, voor één keer niet in maatpak, een schilderij toont dat Arthur op zijn vijfde maakte op een paar meter van de plek waar hij zou verongelukken. One More Time with Feeling houdt zich ver van emotioneel exhibitionisme en zoekt naar wat troost en schoonheid te midden van de pijn en wanhoop.