De School van Lukaku

Tv-docu op één over de very multiculturele Sint-Guido Instituut in Brussel. Onder hen de Anderlecht-voetballer, ‘en toch is het niet ‘De Lukaku Show’ geworden’.

Voor allen die de al dan niet ellendig zittende schoolbanken al járen achter zich hebben gelaten, laat Woestijnvis je ‘de rentrée’ toch van naderbij beleven. In De School van Lukaku volgen we namelijk enkele leerlingen van het erg multiculturele Sint-Guido Instituut in Brussel terwijl ze het vorige schooljaar afwerken. Onder hen ook, jawel, de voetballer uit de titel, ‘en toch is het niet ‘De Lukaku Show’ geworden’, vertelt een van de makers Annick Bongers.

Nochtans had je daar veel voetballiefhebbers gelukkig mee gemaakt! Annick Bongers: Waarschijnlijk wel, ja. (Lacht) De plannen om net op die school een reeks te draaien, bestonden echter al van vóór Romelu’s grote doorbraak. Toen we vorig jaar in september met onze camera’s in het Sint-Guido Instituut arriveerden was hij ‘gewoon’ een van de Purple Talents, de jongeren die RSCA daar onderbrengt. Onze bedoeling was om enkele Brusselse tieners vrij te laten praten over de thema’s die hen het meest aanbelangen, zoals liefde, vrije tijd en geloof. En dat hebben we gedaan, al volgen we Romelu ook bij enkele voetbalwedstrijden.

Een hele klas pubers: het lijkt niet meteen de makkelijkste bende om aan het praten te krijgen. Of wel? Bongers: Goh, ik denk dat je zult schrikken van hun openhartigheid. In het begin kostte het wel wat moeite om hun vertrouwen te winnen, maar ze vergeten verbazend snel dat er een camera op hun gezicht staat. Hun meningen zijn vaak erg zwart-wit, en ze verkondigen ze vol overgave. Dat we sommigen onder hen ook thuis gefilmd hebben of via een webcam, helpt natuurlijk. Je krijgt echt een uniek en levensecht beeld van hun wereld.

Leren we Lukaku dan op een andere manier kennen dan als ster van RSCA? Bongers: Absoluut. Door zijn indrukwekkende fysiek vergeten mensen soms dat Romelu amper zeventien is. In De School van Lukaku zie je hem echter als een puber tussen de pubers. Tuurlijk, doordat hij een apart regime volgt en veel lessen mist om ook in Anderlechts internationale matches mee te spelen, is hij een beetje een buitenbeentje in de klas. Maar wees gerust: hij laat zich horen.

Kun je in al die verschillende personaliteiten een generatie herkennen? Bongers: Behalve dat ze erg mondig zijn, viel mij op dat veel van deze jongeren er nogal conservatieve ideeën op nahouden, zeker wat huwelijk en religie betreft. Het lijkt alsof ze op sommige vlakken naar vroeger terugwillen, toen alles ‘normaal’ was, zonder scheidingen, homoseksualiteit of een afbraak van religie. Let wel: het gaat om een school in het Brusselse, met maar liefst zestig verschillende nationaliteiten. Al is dit misschien wel een voorafspiegeling van hoe Vlaanderen er binnen twintig jaar uitziet.

Hopen jullie met een programma als dit Brussel en zijn zogenaamde concentratiescholen in een beter daglicht te stellen dan gewoonlijk? Bongers: Sint-Guido ís niet de makkelijkste buurt, neen. Maar, al hebben we nooit bewust de bedoeling gehad om een positief beeld te schetsen, deze jongeren tonen dat de meesten onder hen echt wel heel oké zijn. Eigenlijk zijn ze ongelooflijk streetwise. Toen er vorig jaar rellen uitgebroken zijn, hebben sommigen ook sms’jes gekregen om daarin mee te gaan, maar het zijn slechts enkelingen die zich daartoe lieten verleiden. Of we hen in een beter daglicht stellen, moet je zelf uitmaken, maar het is in ieder geval een realistischer beeld.

Barbara De Coninck