Recensie: Roeiers zonder Grenzen

De vriendschap tussen de roeiers spatte bij momenten van het scherm, in ieder geval toch stukken meer dan tijdens de persconferentie van dat andere olijke duo eerder deze week.

Elke donderdag, 2BE ***

Wat drijft hen: zelden was de klassieke Jambers-vraag zo op zijn plaats als tijdens de eerste aflevering (of eigenlijk eerste twee afleveringen,want 2BE zond die meteen na elkaar uit) van Roeiers zonder Grenzen. In deze nieuwe docusoap volgen we twee jongemannen, Bart Verboven en Christophe Sepot, die samen de Atlantische Oceaan over willen roeien, een slordige 5000 km in enkele maanden tijd. En de logische bedenking die je je als kijker – tenzij u Fons Oerlemans heet – maakt, is dan natuurlijk: Waarom, in godsnaam?

Eigenlijk waren de eerste twee afleveringen niet echt representatief, omdat het duo pas helemaal op het einde het ruime sop koos; vanaf volgende week zullen we aan de hand van hun homevideo’s – of beter: boatvideo’s – kunnen zien hoe het leven op de oceaan was. De beelden van de voorbereiding waren echter ook leuk, vooral omdat er van weinig voorbereiding sprake was. Je kreeg de indruk dat Bart en Christophe een beetje holderdebolder in zee waren gegaan, waardoor ze op een drafje moesten leren roeien bij een ietwat meer professioneel ingestelde Hollandse oceaanganger of hun diploma mariene communicatie moesten halen. We kunnen ons voorstellen dat ‘echte’ avonturiers zich geërgerd hebben, maar het leverde wel goede tv op.

Bovendien bleken Bart en Christophe over een gezonde dosis zelfrelativering te beschikken, spatte de vriendschap tussen de twee bij momenten van het scherm – in ieder geval toch stukken meer dan tijdens de persconferentie van dat andere olijke duo eerder deze week – en konden ze hun emoties goed onder woorden brengen. Het meest ontroerende moment kwam er toen Christophe toegaf dat het hele project eigenlijk egoïstisch was, omdat hij zijn droom waarmaakte ten koste van de nachtrust van zijn ouders. Daarom nam hij een videotestament op voor zijn moeder, waarin hij zich excuseerde voor de slapeloze nachten die hij haar bezorgde en haar op het hart drukte dat hij de onderneming niet was begonnen omdat hij zelfmoordneigingen had, zoals zijn ouders leken te denken, maar ‘omdat ik begod wil leven’. Zo kreeg Jambers dus ook nog zijn antwoord, in wat een uurtje erg sterke televisie was.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van Roeiers zonder Grenzen? Laat het weten!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content