Recensie: Red Mijn Huis

Red Mijn Huis probeerde in de eerste aflevering wantoestanden aan te klagen, maar bleef te veel steken in voorspelbare feelgood-tv.

Onlangs kwam het licht verontrustende nieuws dat het Europees Centrum voor Nucleair Onderzoek (CERN) zijn deeltjesversneller in Genève, waar men probeert de oerknal te simuleren, stil moet leggen. Er zijn namelijk een aantal constructiefouten aan het licht gekomen, en aangezien het voortbestaan van de planeet in het gedrang kan komen als de experimenten fout lopen, is het beter om die op te lossen. Als je ergens zou verwachten dat de aannemers enige zorgvuldigheid aan de dag hebben gelegd, dan toch daar, maar neen hoor.

Enfin, wie er nog meer van overtuigd wil worden dat sommige aannemers niet te vertrouwen zijn, kan sinds deze week terecht bij Red Mijn Huis, het nieuwe verbouwingsprogramma van vtm. Daarin rijdt een team onder leiding van Pascale Naessens door Vlaanderen om scheve bouwsituaties recht te trekken. In de eerste aflevering kon je dat zelfs letterlijk nemen, want Pascale en co stootten op een huis waarvan de betonplaat schuin gegoten was, met alle gevolgen vandien. Het bleek niet de enige fout, want ook binnen hadden de bouwvakkers er een zootje van gemaakt, met onder meer afvoerbuizen die horizontaal liepen en deuropeningen die te klein waren.

Het gezin dat in het huis had moeten wonen, was opgelicht door twee louche verkopers. Die hadden het koppel in totaal 185.000 euro afgetroggeld voor een sleutel-op-de-deurwoning maar waren met de noorderzon verdwenen zodra alle geld geïncasseerd was. Dus kwam Naessens met de hulp van enkele goede aannemers – die in ruil voor wat schermtijd 100 % korting gaven – het huis afwerken, terwijl speurder Philippe Smets op zoek ging naar het ‘crapuul’ – aldus de vader van het benadeelde gezin – dat voor alles verantwoordelijk was.

De vraag of de politie van de wantoestand op de hoogte is, werd nooit gesteld, en ook niet of er een rechtszaak tegen het duo ingespannen kan worden. Het enige wat je zijdelings te horen kreeg – bij een gesprek over hun precaire financiële toestand – was dat het gezin een advocaat onder de arm had genomen, maar daar werd verder niet op ingegaan. Blijkbaar mocht de illusie dat de tv alles eens zou komen oplossen, niet doorbroken worden, ook al kon Smets zelf niet veel meer doen dan het aannemersduo een beetje stalken.

Red Mijn Huis was daardoor in de eerste plaats voorspelbare feelgood-tv à la Extreme MakeOver: Home Edition waarin een gezin dat op de rand van de afgrond stond geholpen wordt, met de bijhorende beelden van mensen die in tranen uitbarsten bij het zien van hun nieuwe woonst . Heel mooi allemaal, en het weze die mensen ook absoluut gegund, maar we hebben de laatste jaren iets te veel van dit soort programma’s over ons heen gehad om er nog echt warm voor te lopen.

Stefaan Werbrouck

PS: Het probleem met de scheve betonplaat werd overigens niet opgelost, wellicht omdat het team van Pascale moeilijk op 8 weken tijd het huis vanaf de grond weer op kon bouwen. Maar als de deeltjesversneller jarenlang kan draaien met een paar constructiefouten, dan zal die plaat ook niet zoveel kwaad kunnen zeker?

Wat vond u van Red Mijn Huis? Laat het weten!