Recensie ‘Quiz me Quick’: Uitstekende serie

Quiz me Quick, de nieuwe Eén-serie van Bart De Pauw over vijf sympathieke underdogs die elkaar toevallig leren kennen tijdens een caféquiz, had maar één scène nodig om te overtuigen: de openingsscène.

Quiz me Quick Elke zondag op één ****

Er zit muziek in Quiz me Quick, de nieuwe reeks van Bart De Pauw. Letterlijk – melomaan De Pauw heeft duidelijk plezier beleefd aan het samenstellen van de soundtrack – maar ook figuurlijk.

Quiz me Quick draait rond enkele mannen van alle slag die tijdens een caféquiz ontdekken dat ze allemaal erg goed zijn in weetjes reproduceren en daarna beslissen om samen een gooi te doen naar het allerhoogste, een deelname aan de Superprestige. In de eerste aflevering was te zien hoe het groepje vorm krijgt onder impuls van Nick (Wietse Tanghe), een sushibezorger met meer geniale invallen dan doorzettingsvermogen en een hoofd vol nutteloze kennis.

We maakten kennis met Nick toen hij in de eerste scène door het raam van een café vloog, waarna verteld werd hoe hij precies in die ongelukkige situatie terecht was gekomen. Het idee om een aflevering te beginnen met een intrigerende slotscène en dan via één lange flashback te laten zien wat er allemaal vooraf is gebeurd, is natuurlijk niet nieuw – Breaking Bad gaat bijvoorbeeld ook zo van start. Maar bij Quiz me Quick was het wel uitstekend gedaan: zodra je Nick in slow motion door de ruit zag gaan en hem ondertussen hoorde verklaren dat op dat moment zijn leven was veranderd, wou je weten hoe dat kwam.

Niet origineel maar wel erg efficiënt, zo kun je eigenlijk ook de rest van de aflevering samenvatten: de personages die uiteindelijk het quizploegje Tafel 7 vormden (een pedante leraar, een man die onder de sloef ligt, een weinig spraakzame eenzaat…) waren niet echt verrassend maar je had er wel meteen sympathie mee, en je voelde dat er heel veel mee gedaan kan (en ongetwijfeld zal) worden. De afwikkeling van het verhaal was dan weer vlekkeloos, met een scenario dat mooi de puzzelstukjes in elkaar liet vallen.

Echt grappig werd Quiz me Quick niet – ik kan me in ieder geval geen enkel moment voor de geest halen waar ik echt om moest lachen. Maar vermoedelijk is dat ook niet de bedoeling van De Pauw, want het aantal scènes waarin er een personage iets grappigs zei of deed, was beperkt (het moment waarin Tine Embrechts twee lastige klanten in haar winkel de mantel uitveegde, kwam nog het dichtst in de buurt). Er hing eerder een soort melancholische warmte over de serie, en een sfeer die je misschien nog het best kunt omschrijven als ‘poëtisch-Vlaams’: heel herkenbaar (het bruine café, de slechte verliezers, de deprimerende fotowinkel) maar met een licht uitvergroot kantje, een beetje zoals ook Van Vlees en Bloed dat had.

Hier en daar is gezegd dat de reeks voor De Pauw na twee mindere programma’s (De Kinderpuzzel en De Kazakkendraaiers) ‘erop of eronder’ wordt, maar dat is enkel waar als je het bekijkt door de enge bril van de kijkcijfers. Die twee zogenaamde flops waren immers nog altijd beter dan het gros van de televisie die in Vlaanderen gemaakt wordt en we mogen toch hopen dat de man achter Buiten De Zone, Het Geslacht De Pauw, De Mol, Schalkse Ruiters en Loft ondertussen genoeg krediet heeft om de rest van zijn carrière zijn zin te doen. Maar enkel omdat de kwaliteit van Quiz me Quick zo onmiskenbaar is, kunnen we alleen wensen dat het publiek ditmaal wel helemaal mee wil.

Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content