Recensie: Panorama – De wissel van de wacht

Panorama-gezicht William Van Laeken, ‘a man for all seasons’, kreeg een waardig afscheid in de speciale uitzending De wissel van de wacht.

Een journalist die heel zijn carrière lang bij dezelfde werkgever blijft, het is niet bepaald nog van deze tijd, waar er elke dag wel een mediatransfer of ontslagen hoofdredacteur in het nieuws komt. Dat William Van Laeken, decennialang reporter en gezicht van Panorama, van de VRT een waardig afscheid kreeg met een speciale uitzending, leek dus niet meer dan gepast. Die special, De wissel van de wacht, was trouwens een stukje televisie dat ook niet echt meer van deze tijd is, een uitzending van meer dan een uur waarin Van Laeken en Phara de Aguirre met elkaar zaten te praten over het Panorama-verleden, afgewisseld met enkele fragmenten uit documentaires van toen.

Hoezeer zo’n programma vandaag als een tang op een varken van het tv-aanbod slaat, werd vooraf nog eens bewezen door Panorama zelf, dat de documentaire Page One – over het leven op de werkvloer van The New York Times – met ruim de helft had ingekort, zodat ze paste binnen het format van het magazine. Een beslissing die misschien nog te verdedigen is, al was het toch mooi geweest indien de geïnteresseerden de volledige film hadden kunnen bekijken via Canvas+. Dan zou dat veelbesproken digitale kanaal ook nog eens gebruikt zijn voor datgene waarvoor het ooit in leven is geroepen – de verdieping van het bestaande aanbod, weet u nog?

Maar goed, De wissel van de wacht dus. Dat was een interessant gesprek, waarin Van Laeken kalm en zonder enig spoor van rancune de ups and downs van zijn tijd bij Panorama overliep, van de gouden jaren 80 toen de journalisten nog zelf naar het buitenland konden tot de magere jaren 90, toen het magazine weinig meer was dan een doorgeefluik van buitenlandse documentaires. We onthouden vooral hoe bescheiden Van Laeken zelf bleef onder alle eerbetoon.

Toen de Aguirre het eerste fragment van de avond inleidde, een stukje uit een reportage van Van Laeken over de oorlog in ex-Joegoslavië, vermeldde hij snel dat dat item enkel op vraag van de redactie als eerste stond, dat hij het zelf zeker niet het beste uit al die jaren Panorama vond. En toen tegen het einde Van Laeken enkele brieven van ex-collega’s als Paul Jambers en Dirk Tieleman voor de neus geschoven kregen, hadden we de indruk dat hij die pennenvruchten met enige tegenzin voorlas, alsof hij in de val was gelokt om op het einde van zijn carrière toch nog even de emo-televisie te brengen waar hij zich decennialang ver van gehouden had.

Het moge duidelijk zijn, William van Laeken is niet meer van deze tijd. Tijdloos, dat lijkt een betere omschrijving.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van De wissel van de wacht? Laat het weten!