Recensie ‘Met Man en Macht’: De finale

De finale van ‘Met Man en Macht’ was te geforceerd, en de reeks was in zijn geheel net te richtingloos en te stuurloos om echt te beklijven.

Met Man en Macht **

VIER

In de Amerikaanse televisiewereld wordt soms gesproken van ‘a relic’, een overblijfsel dat in het scenario is blijven hangen. De schrijvers van pakweg series als 24 of Homeland moeten vaak zo hard tegen de klok werken en de scripts bedenken vlak voor de camera’s aan het rollen gaan dat ze soms een plotwending verzinnen waar ze een paar afleveringen verder geen brood meer in zien. De aanzet blijft dan wel in het verhaal zitten, maar omdat de reeks uiteindelijk een andere weg uitgaat, wordt dat ‘relikwie’ overbodig.

Tijdens de acht weken dat Met Man en Macht op ons tv-scherm te zien was, hadden we af en toe de indruk dat er wat ‘relics’ waren blijven steken in het verhaal. In de – erg sterke – openingsaflevering hadden Tom Lenaerts en Tom Van Dyck een hoop pionnetjes en mogelijke verhaallijnen uitgestald, maar daarna leken ze moeite te hebben om keuzes te maken en een deel van het verhaal uit te diepen. De polyvalente zaal en de fraude bij de bouw ervan stond een paar afleveringen centraal en leidde zelfs tot een zelfmoordpoging van een personage, maar kwam in de tweede helft nauwelijks nog ter sprake.

Heel even zag je ook hoe Carl een affaire had met zijn schoonzus maar in de scènes die ze daarna samen hadden, of in de houding van de twee tegenover hun respectievelijke partners, was daar eigenlijk niets van te merken. En toen Tony Verelst in vrouwenkleren uit het toilet kwam gestapt, kon je toch denken dat daar iets meer op zou worden ingegaan, maar ook dat verdween snel weer onder de mat.

In de laatste aflevering kwam elk ‘relic’ weliswaar opnieuw naar boven, maar daardoor werd die finale ook tamelijk geforceerd. Eerst werd het ongeluk van Mieke en het aquarium – toch de cliffhanger van de voorlaatste aflevering – razendsnel afgehaspeld, met één scène in het ziekenhuis waaruit moest blijken dat alles goed zou komen, en een scène waarin Kris zijn politieke tegenstander Carine op het hart drukte het toch niet op te geven. Niet dat zij daar zelf al op had gezinspeeld, maar goed.

Daarna volgden de twee verkiezingsmeetings, met onder meer de coming out van Tony als travestiet, en een debat tussen Carl en Carine, waar de eerste besloot om alle vuile was op straat te gooien en zij van de weeromstuit haar affaire opbiechtte. Het gebeurde allemaal zo snel en het was vaak zo onlogisch na wat er in de vorige afleveringen was gebeurd dat je het gevoel kreeg dat men vooral met man en macht losse eindjes aan elkaar zat te knopen.

Het open einde was zeker niet slecht, te meer omdat de slotbeelden verwezen naar de laatste momenten van de eerste aflevering: terwijl de personages toen nog dronken van macht en alcohol achter het stuur kropen, reden ze nu ontnuchterd naar huis. Maar in zijn geheel was Met Man en Macht een beetje te stuurloos en te richtingloos om echt te kunnen beklijven: de acteurs waren sterk en er zaten een hoop mooie observaties in de reeks over de kleine kantjes van de politiek en het dorpsleven maar de topper die we na de eerste aflevering verwacht hadden, is het helaas niet geworden.

Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content