Recensie: Kukeleku

© VRT

Wallonië door de ogen van Julien Vrebos. Of hoe gehechtheid eigenlijk ge-echtheid is.

Kukeleku, elke maandag – één ***

Wat we ons afvroegen na de eerste aflevering van Kukeleku: zou Julien Vrebos moeite hebben om de letter ‘h’ uit te spreken of deed hij het expres? Bij het begin van zijn ‘boek in acht hoofdstukken over Wallonië’ kondigde de regisseur immers aan dat hij in de eerste aflevering vooral onderzoek wou doen naar de gehechtheid van mensen aan hun geboortegrond, hoe verknocht ze zijn aan de plaats waar ze vandaan komen.

Telkens als Vrebos in zijn inleiding het woord ‘gehechtheid’ in de mond nam, liet hij echter de ‘h’ wegvallen, zodat hij het voortdurend over ‘ge-echtheid’ had. Toeval of niet, dat neologisme paste eigenlijk beter bij de eerste aflevering van Kukeleku dan wat Vrebos oorspronkelijk bedoelde. De reeks leek immers niet zozeer een bespiegeling over het communautaire debat van vandaag, maar een vehikel voor de regisseur om enkele authentieke en echte mensen van over de taalgrens te volgen en op te voeren.

Zo ging Vrebos op bezoek bij Andrea Vanderyse-d’Haens, die Vlaanderen in de jaren 50 had verlaten om te gaan boeren in de buurt van Charleroi. Ze sprak geen woord Frans maar met behulp van haar handen en voeten had ze zich verstaanbaar kunnen maken en dankzij haar werklust en haar optimisme – haar motto was ‘Niet zagen, maar dragen’ – groeide ze uit tot een graag gezien lid van de gemeenschap. Met haar haalde Vrebos herinneringen op aan de harde boerenstiel maar ook aan de warmte van het dorpsleven, terwijl ze zich er samen over verbaasden hoe mooi het ‘pays noir’ op een paar kilometers van Charleroi wel was.

Ook voor het tweede verhaal zocht Vrebos het in de boerenstiel, met een portret van een koppel in Jemappes dat in de veeteelt zat. Hij kwam aan op het moment dat een kudde koeien in de vrachtwagen werd geladen, en registreerde hoe de vrouw des huizes van achter het keukenraam met tranen in de ogen toekeek. Het was een ontroerend tafereeltje en het startpunt voor een gesprek met twee heel eenvoudige mensen, die zich nog konden verbazen over een elektrische handmixer en die voor hun weersvoorspellingen vooral afgingen op de vogels die aan hun huis passeerden.

Kukeleku was een ingetogen en rustig programma, met eerbiedige vignetten van gewone mensen die ook in Man Bijt Hond een plaatsje hadden kunnen krijgen. We hopen wel dat Vrebos in de volgende afleveringen niet alleen oog heeft voor het Wallonië waar de tijd stil lijkt te staan, waar mensen nog tevreden zijn met een zakje verse kersen en een bezoekje aan de Noordzee een unicum is, maar dat hij af en toe ook de modernere kant van de regio aan bod laat komen. In dat geval wordt Kukeleku een reeks die van ons ‘meest nabije buitenland’, zoals de regisseur het bij het begin omschreef, misschien weer een beetje meer binnenland kan maken.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van Kukeleku? Laat het weten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content