Zoals de makers vooraf hadden gezegd deed het nieuwe één-programma Kiekens een beetje aan Blackadder denken. Jammer genoeg vooral aan het eerste seizoen van de Britse serie.
Kiekens *
Elke woensdag, één
Zelfs al waren Stany Crets en zijn acteurs niet zo vriendelijk geweest om vooraf netjes te zeggen dat Kiekens een hommage aan de grote Britse komische reeksen moest worden, kon je er tijdens de eerste aflevering niet naast kijken dat Fawlty Towers en Blackadder model stonden voor deze nieuwe schoolsitcom.
De schreeuwerige en onsympathieke adjunct-directeur Raymond Kiekens en zijn onderdanige hulpje Wesley zijn stand-ins voor Basil Fawlty en Manuel of Blackadder en Baldrick, de lange, gedetailleerde verwensingen à la ‘u straalt evenveel energie uit als de batterijen uit de dildo van een oude non’ grijpen duidelijk terug naar de typisch Britse taalhumor, en de formule om een banale situatie – in dit geval het afscheidsfeest voor directeur Savoye – langzaam maar zeker volledig te laten ontsporen, is vintage John Cleese .
Dat gezegd zijnde deed Kiekens in zijn eerste aflevering vooral aan het eerste seizoen van Blackadder denken, toen Rowan Atkinson nog grotendeels zelf zijn beledigingen moest bedenken en niet de hulp kreeg van Ben Elton, die pas vanaf seizoen 2 van Edmund Blackadder een ratelend machinegeweer vol oneliners maakte. Blijkbaar had men bij Kiekens ook wel wat extra schrijfhulp kunnen gebruiken. Die zin van die non en haar dildo is bijvoorbeeld niet écht grappig, net als de opmerking dat iemand even gretig is als ‘een jonge big aan de speen van de meer ervaren zeug’. Toen de leraar Latijn Herman zijn collega Myriam aanraadde om mannen niet tussen de soep en de patatten ten huwelijk te vragen en zij daarop antwoordde dat ze dat ’tussen het dessert en de pousse-café’ had gedaan, waanden we ons zelfs even op een deurenkomedie in een landelijke parochiezaal, heel, heel ver verwijderd van Torquay.
De acteurs gingen weliswaar met verve over the top, en mensen als Koen Van Impe of Peter Van den Eeden een licht psychotisch personage zien spelen, is altijd een plezier, maar doordat de taalgrappen vaak de mist ingingen, kreeg je toch vooral een hoop vermoeiende drukdoenerij te zien. Pas helemaal tegen het einde kwam er een beetje schwung in de dialogen en hebben we ook twee keer effectief gelachen.
Toen Kiekens het inslikken van Wesley’s goudvis goedpraatte door te zeggen dat het beestje slechts 3 seconden van zijn leven had gemist (‘O, wat doet die meneer nu? Hij gaat me inslikken!’) en ook toen iemand zei dat in vergelijking met de situatie in de leraarskamer ‘het Heizeldrama een beetje uit de hand is gelopen’. We geven Kiekens volgende week nog een kans maar dan zal men toch van bij het begin een stuk scherper uit de hoek moeten komen.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier