Recensie: Het goddelijke monster

De meest besproken serie van het najaar is halfweg. Heeft Het goddelijke monster de verwachtingen kunnen inlossen?

Het goddelijke monster

Elke zondag, één **

Het goddelijke monster is vijf van de tien afleveringen ver, en wij voelen ons een beetje als een verre neef die tijdens een familiefeest aan de zijkant van de koffietafel heeft plaatsgenomen en zich afvraagt waarover iedereen toch zo vrolijk aan het keuvelen is. Alle lofzangen ten spijt heeft de dramareeks die de Vlaamse fictie weer een trapje hoger had moeten tillen ons namelijk nog altijd niet kunnen vastgrijpen, en we beginnen te vrezen dat dit ook in de resterende afleveringen niet meer zal gebeuren.

Eerst het goede nieuws: de ambitie en durf waarmee de makers van Het goddelijke monster de boeken van Tom Lanoye in een tv-serie hebben gegoten, blijven bewonderenswaardig. Een overleden personage laten opduiken als garnaalvisser in een visioen van je hoofdpersonage: het is geen voor de hand liggende keuze in een reeks voor het grote publiek die op zondagavond wordt uitgezonden. Zelfs al is het dan een keuze die David Lynch twintig jaar geleden al maakte toen hij Twin Peaks op de Amerikaanse kijkers losliet, op Vlaams niveau is Het goddelijke monster bij momenten du jamais vu.

Na de eerste aflevering hadden we echter het gevoel dat de reeks het vooral van dat uiterlijke vertoon moet hebben, en dat alle visuele trucjes wat in de weg zitten van het verhaal. Toen koesterden we nog de hoop dat Het goddelijke monster zou groeien en dat de klik in de volgende weken wel zou komen, maar eigenlijk is het tegenovergestelde gebeurd: het verrassingseffect van de plotselinge flashbacks, de personages die uit de dood opstaan of het heen en weer springen tussen heden en verleden is weggeëbd, maar de belevenissen van Katrien Deschryver en haar familie laten ons nog altijd even koud als in het begin.

Dat Het goddelijke monster niet in de kleren kruipt, heeft vooral te maken met de onvaste toon van de serie. Als je dan toch eens enige ontroering binnen voelt sluipen, zoals tijdens de scène waarin de jonge Katrien in de kelder door haar vader wordt geslagen, wordt die meestal snel de kop ingedrukt door een moment waarop de farce weer de bovenhand haalt en bijvoorbeeld de drie tantes weer eens opduiken. Die afwisseling tussen donker en vederlicht werkt niet, en zorgt er ook voor dat sommige personages helemaal verloren lopen: van Elvire Deschryver, de moeder van Katrien, hebben de makers blijkbaar nooit kunnen beslissen of ze nu in de eerste plaats tragisch dan wel hilarisch moest zijn, met als gevolg dat de dramatische scène tijdens het bezoek aan haar dochter in de gevangenis vooral op de lachspieren werkte.

Bij veel personages heb je ook het gevoel dat ze wel heel schetsmatig worden neergezet. Iemand als nonkel Leo werd al van bij de eerste scène opgevoerd als een plantrekker hors concours, en ook al komt hij even vaak in beeld als Katrien of Herman, veel meer reliëf heeft hij sindsdien niet meer gekregen. Vergelijk het eens met die andere grote Vlaamse reeks van dit jaar, De Ronde. Daar hadden Jan Eelen en zijn acteurs meestal maar een paar scènes nodig om karakters te schetsen met wie je als kijker voeling had. Steven Deschryver – het personage van Kevin Janssens – staat in Het goddelijke monster al weken redelijk centraal in het verhaal en de vijfde aflevering draaide voor een groot deel rond hem, en toch is hij nog altijd niet tot leven gekomen.

De manier waarop feit en fictie door elkaar lopen, is soms wel indrukwekkend, en het is leuk om alle belangrijke gebeurtenissen uit het België van de afgelopen decennia via een omweg de revue te zien passeren. Maar een echt diepgaande analyse van ‘de Belgische ziekte’, een inzicht dat verder gaat dan de opmerking dat dit land een bananenrepubliek is, zijn we toch ook nog niet tegengekomen. Als je dan vergelijkt met hoe buitenlandse serie als The Killing of The Wire thema’s als corruptie, machtsmisbruik en politieke spelletjes hebben behandeld, valt Het goddelijke monster ook op dat vlak heel mager uit.

Stefaan Werbrouck

Wat vindt u van Het goddelijke monster? Laat het weten!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content