‘Eigen Kweek’ is niet zomaar ‘Breaking Bad in Vlaanderen’, maar de reeks op één kon in de eerste aflevering toch ook niet echt overtuigen.
Eigen Kweek **Elke dinsdag, één
Toen Breaking Bad in januari 2008 van start ging op de Amerikaanse televisie, reageerden de critici daar nogal wantrouwig op de nieuwe reeks. Het uitgangspunt- leraar ontdekt dat hij kanker heeft en begint drugs te fabriceren om zijn ziekenhuisfacturen te betalen – leek namelijk nogal sterk op dat van een serie die drie jaar eerder was begonnen op een concurrerende zender, en waarin een huisvrouw na de plotselinge dood van haar man marihuana ging verhandelen.
Het vervolg is bekend: vijf jaar later is Breaking Bad uitgegroeid tot een van de beste en meest bejubelde tv-series aller tijden, en is die andere titel Weeds een schoolvoorbeeld geworden van een reeks die maar bleef doorgaan lang nadat alle inspiratie in rook was opgegaan.
Om maar te zeggen: een origineel concept voor een tv-serie is niet onbelangrijk, maar het is toch pas in de uitvoering dat je het verschil maakt. Dat geldt niet alleen voor Breaking Bad of Weeds, maar dus ook voor Eigen Kweek, de nieuwe Vlaamse reeks die vanwege de synopsis – West-Vlaamse boerenfamilie begint uit geldnood marihuana te telen – natuurlijk meteen aan de twee Amerikaanse voorgangers deed denken.
De gelijkenissen met zeker Breaking Bad zijn weliswaar moeilijk te missen – de getergde aardappelboer Jos leek in zijn vaalgroene kleren zelfs heel erg op Walter White – maar Eigen Kweek probeerde wel van bij het begin een eigen hoekje op het veld te vinden. Door het Vlaamse karakter heel erg in de verf te zetten, met die openingsscène op een typisch familiefeest en luchtbeelden van boerenhoven die tegen een oorlogskerkhof geprangd liggen, en door meer de absurd-humoristische toer op te gaan.
Dat laatste was vooral het voorrecht van Frank, de oudste zoon van Jos, die op aangeven van een collega-boer een Filipijnse vrouw liet overkomen naar het verre Wijtschate. De confrontatie tussen de wereldvreemde boerenzoon en zijn 24-jarige vrouw leverde de grappigste momenten op, en deed heel soms – zoals in de scène waar het duo in de auto werd tegengehouden door politieagente Chantal, die zelf een oogje heeft op Frank – denken aan het onvolprezen Duts.
Tegelijkertijd was die verhaallijn de achilleshiel van de eerste aflevering, omdat de makers wel erg veel tijd inruimden voor de gesprekjes in stuntelig Engels tussen Frank en zijn nieuwbakken geliefde, terwijl ik het na een paar van die scènes wel al gezien had.
Daarom bleef ik achteraf ook wat met een dubbel gevoel zitten: Eigen Kweek bevatte in de eerste aflevering enkele erg mooie beelden – de skilift over de weedplantage! – en de countrytwang op de soundtrack bewees dat er op de details is gelet, maar als je tijdens de start van een serie die nauwelijks zes afleveringen telt al een beetje op je adem begint te trappen, wordt het misschien moeilijk om zonder kleerscheuren het einde te bereiken.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier