Recensie: De Vissershaven

© vrt

De visserij zal wel een interessante biotoop zijn, maar De Vissershaven had iets te veel aandacht voor sappige anekdotes om de interesse ook op te wekken.

Elke woensdag, één **

‘Een nagelnieuw programma’, zo omschreef omroepster Andrea Croonenberghs de docusoap De Vissershaven in de aanloop naar de eerste aflevering. Dat is toch een beetje te veel eer: ten eerste dateren de opnames van deze Het Leven Zoals Het Is Die Geen Het Leven Zoals Het Is Meer Mag Heten van 2006, ten tweede volgt de reeks netjes de geplogenheden van de docusoap. Dat betekent dat vooral de ‘kleurrijke’ personages uit de Oostendse visserswereld aandacht krijgen, zoals kustvisser Frank, een robuuste zeebonk die elke nacht op de golven dobbert en bij thuiskomst voor het slapengaan in het bijzijn van zijn schoonzoon én de camera’s zijn vrouw informeerde dat hij ‘seffens nog eens aan haar poes zal zitten’. Of Natasha, die een lingeriesetje ging kopen om mee te geven met haar man, zodat die zich tijdens zijn drie weken voor de Franse kust niet te eenzaam zou voelen.

Op zich is de visserij een interessante biotoop en de eerste aflevering probeerde via de verhalen van de mensen aan boord en wal ook wel de hardheid van het beroep in de verf te zetten, de lange dagen en nachten op zee en de zorgen van de achterblijvers die weinig meer kunnen doen dan wachten tot hun geliefden terugkeren. Maar er ging toch net iets te veel aandacht naar sappige anekdotes om onze interesses echt op te wekken. We vrezen dan ook dat het persbericht waarin De Vissershaven omschreven werd als ‘een uniek tijdsdocument’ iets te rooskleurig was.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van De Vissershaven? Laat het weten!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content