De School van Lukaku is niet alleen een goed maar ook een belangrijk programma – en daarom alleen al uitzonderlijk.
De eerste cijfers zijn binnen: De School van Lukaku haalde maandagavond een half miljoen kijkers, of net de helft van de eerste aflevering van Boer Zoekt Vrouw, een realityprogramma dat ondertussen zo leeggekauwd is dat zelfs Sergio Herman en Peter Goossens samen er geen smaak meer in zouden kunnen stoppen.
Je kunt daar schamper over doen, en je kunt het zeker jammer vinden, maar wellicht is het niet abnormaal dat De School van Lukaku het moet afleggen tegen Boer Zoekt Vrouw. En als we van de openbare omroep vragen dat ze niet te veel waarde hecht aan kijkcijfers, dan doen we dat als kijkers maar beter ook niet.
Laten we het dus vooral over het niveau van De School van Lukaku hebben, want dat was in de eerste aflevering onmiskenbaar hoog. Op zich is de reeks een beetje een ‘lucky strike’: toen de makers in het Sint-Guido Instituut begonnen te filmen, was Lukaka weinig meer dan een erg beloftevolle voetballer en niemand had voorzien dat zijn ster bij Anderlecht zo snel de lucht in zou schieten dat zijn naam vandaag in de programmatitel kan.
Lukaku kwam natuurlijk in de eerste aflevering ook uitgebreid aan bod, maar de makers zijn toch niet echt ver afgeweken van hun oorspronkelijke opzet, om de samenlevingsproblemen in Brussel te bekijken door de ogen van enkele gewone jongeren die er elke dag mee te maken hebben. Gelukkig maar, want op die manier slaagde men erin om thema’s waar vandaag vooral in algemene bewoordingen over wordt gediscussieerd – integratie, religieuze spanningen, armoede… – heel tastbaar en menselijk te maken.
De ster van de eerste aflevering was daarom niet Lukaku – al bewees hij zich ook opnieuw als een tiener die met beide voeten bijzonder stevig op de grond staat – maar Mohammed, een diepgelovige moslimtiener die ons op een heel ongedwongen manier rondleidde in zijn huis, waar zijn hele familie verzameld was. Vooral het moment waarop hij toegaf dat hij af en toe wel eens een gebed durft over te slaan – of te verplaatsen naar een gepaster moment – toonde hoe ook diepgelovige moslims veel vrijer durven om te springen met de voorschriften van hun godsdienst dan in de meeste opiniestukken over de islam wordt aangenomen.
Ook het verhaal van de Bosnische zusjes, die als ‘oorlogskinderen’ naar België waren gekomen, greep naar de keel. Voor de meisjes zelf was de oorlog nauwelijks een verre herinnering, terwijl het voor hun moeder 15 jaar later nog altijd een gapende wonde is. Als zij op de radio een liedje hoort over de kapot geschoten brug in Mostar, moet ze drie dagen aan een stuk huilen, zo vertelde ze tot licht ongeloof van haar dochters in de meest emotionele – maar erg ingetogen – scène van de eerste aflevering.
Enfin, De School van Lukaku was niet alleen een goed maar ook een belangrijk programma – en dat zullen we waarschijnlijk van weinig nieuwe tv-reeksen dit najaar kunnen zeggen.
Stefaan Werbrouck
Wat vond u van De School van Lukaku? Laat het weten!
