De eerste aflevering van De Patat bezat dezelfde eigenschap die Plat Préféré en Dagelijkse Kost zo sterk maakt: echtheid.
De Patat ***
Elke dinsdag, Canvas
‘Dit is bittere ernst, geen toneeltje dat opgevoerd is voor de televisie’, zei Jeroen Meus in De Patat terwijl hij toekeek hoe enkele Peruanen hoog in het Andesgebergte een oventje in elkaar knutselden om hun middagmaal – aardappelen, bonen en lama – te bereiden. Hij had het over hoe zijn gezelschap iedere dag hard moet werken om eten te zoeken en te bereiden en niet alleen als hij langskomt, maar eigenlijk kon de zin even goed op zijn nieuwe programma slaan.
Nou ja, niet dat De Patat echt ernstige en diepgravende televisie lijkt te worden, maar de eerste aflevering van Meus’ reis door de wereld van de aardappel bezat wel dezelfde eigenschap die Plat Préféré en Dagelijkse Kost zo sterk maakte: echtheid. Er zijn weinig tv-makers in Vlaanderen die op zo’n spontane manier kunnen omgaan met de mensen die ze tegenkomen, en die hun belevenissen onderweg zo kunnen overbrengen dat je ze als kijker echt gelooft. Als Meus de lof zingt van de nederige aardappel, dan ga je daarin mee, en als hij hoog in de Andes met lange tanden een stuk lama naar binnen werkt, weet je dat het echt met tegenzin is.
Wie de geschiedenis en het belang van de aardappel grondig wil bestuderen, haalt wellicht beter een boek over de knol in huis, want veel meer dan de schil van het gewas afhalen deed Meus niet. Maar als reportagereeks zal De Patat toch zonder blozen naast Plat Préféré kunnen staan.
Stefaan Werbrouck
