Recensie ‘De Neus van Pinokkio’: Te weinig charme

De eerste aflevering van De Neus van Pinokkio was goed bedoeld, maar het showbizzprogramma met Bart Peeters miste vindingrijkheid en tempo.

Het was met enige sympathie dat we de komst van De Neus van Pinokkio tegemoet zagen, niet zozeer omdat het programma rond waarheid en verdichting in de showbizz het einde inluidde van de sabbatical van Bart Peeters, maar omdat het de plaats in kwam nemen van Het Perfecte Koppel. De romantische show waarin Marcel Vanthilt een koppel ondervroeg over hun grote en kleine kantjes was immers bij momenten zo tenenkrullend slecht dat wij begonnen te denken dat hij door Wouter Vandenhaute was uitgestuurd, als een soort duikboot om de zondagavond op één waar Woestijnvis ooit over regeerde te doen zinken.

Hoog lag de lat dus niet voor De Neus van Pinokkio, en dat was wellicht maar goed ook. De meest voor de hand liggende referentie voor een show over ‘de waarheid en alles behalve de waarheid’, zoals Peeters in de inleiding omschreef, is natuurlijk De Drie Wijzen, het panelprogramma waarin mensen als Walter Grootaers of Jacques Vermeire uit hun nek mochten kletsen. Maar eigenlijk kun je De Neus van Pinokkio beter omschrijven als een archiefreeks à la Het ABC van de VRT, zij het opgediend op de wijze van Mag Ik U Kussen: de makers haalden hun inspiratie immers voor een groot deel uit het archief van de openbare omroep, alleen probeerden de presentator of een van zijn twee ‘wijsmakers’, Adriaan van den Hoof en Tine Embrechts, er dan hun eigen draai aan te geven.

In de eerste ronde Dat was ik, nee ik kregen we de legendarische blooper uit Het Rad der Fortuin te zien, waar een kandidate in plaats van ‘bloedlichaampje’ met het antwoord ‘bloodlichaampje’ op de proppen kwam, De oude doos draaide dan weer rond een zogezegd vergeten archieffragment waarin Bob Van Bael voor Echo een bezoekje bracht aan de keuken van een kloeke Vlaamse huisvrouw. Daarna moesten het publiek en twee BV’s, Siska Schoeters en Lieven Scheire waarheid van leugen onderscheiden: bij Het Rad der Fortuin hadden de makers twee vrouwen uitgenodigd, onder wie de deelneemster die toen zo had geblunderd, en het fragment uit Echo hadden Van den Hoof en Embrechts op twee verschillende manieren nagespeeld.

Het was allemaal goed bedoeld, maar eigenlijk miste De Neus van Pinokkio de vindingrijkheid en het verrassingseffect van bijvoorbeeld Scheire en de Schepping, een programma met veel meer charme en tempo. Ook als het VRT-archief met rust werd gelaten kwam De Neus van Pinokkio nooit helemaal van de grond: de ronde waarin drie schlagerzangers – onder wie één valse – het beste van zichzelf gaven, bewees vooral dat er onderhand wel meer dan genoeg is gelachen met de maniertjes van de artiesten uit dat genre.

Alleen op het einde toen Van den Hoof zich onder mocht dompelen in de wereld van de slechte televisie en twee realityformats, waaronder een die helemaal uit de duim was gezogen, voor mocht stellen, kon De Neus van Pinokkio even de beloftes inlossen. Maar die paar minuten konden het programma niet redden, en we zouden liegen als we zouden zeggen dat de eerste aflevering ooit meer werd dan genietbaar.

Stefaan Werbrouck