Recensie: De Jaren Stillekes

Net als vorig jaar was de eerste aflevering van De Jaren Stillekes onevenwichtig, maar de balans sloeg over naar de goede kant.

Elke zondag, één ***

De Jaren Stillekes was vorig najaar een van de – weinige – lichtpunten in de zenderschema’s. Toch had het programma van Steven van Herreweghe zijn gebreken: de ene aflevering was stukken beter dan de andere, en ook binnen één uitzending kon het niveau nogal eens wisselen – voor elk memorabel filmpje was er ook één dat weinig indruk naliet.

Ook de opener van het tweede seizoen, met Annemie Struyf als centrale gast, was bijlange niet over de hele lijn even sterk. Het interview begon met een flauw mopje van de presentator (‘Jij bent opgegroeid in Keulen. Heb je het vaak horen donderen?’) en het eerste item, over de Mortselaar Leon Theunis die ooit een wenende maagd Maria in zijn huiskamer had staan, was informatief maar vooral langdradig en weinig grappig.

Gelukkig ging daarna het niveau steil de hoogte in, met eerst fragmenten van Struyfs tv-debuut in Mannen van de Macht (en het verdriet dat ze daarbij berokkend had bij haar goede vriend Nic Balthazar) en een terugblik op twee tv-herinneringen van de journalist, de programma’s van Maurice De Wilde en de seksuele voorlichtingsfilmpjes uit de jaren 70.

De beelden van De Wilde die zijn getuigen letterlijk terroriseerde tot ze zegden wat hij wou, waren grappig en verrassend, en dat de makers hadden kunnen achterhalen wie de eerste blote man van de Vlaamse tv was, spreekt voor hun doorzettingsvermogen. Maar we waren vooral onder de indruk van hoe die twee items in elkaar werden gevlochten, met een filmpje waarin Van Herreweghe verkleed als Maurice De Wilde seksuele voorlichting gaf en enkele spermacellen toesnauwde. Het leverde alvast hét tv-moment van dit prille najaar op.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van De Jaren Stillekes? Laat het weten!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content