Een eigen zaak beginnen heeft in Vlaanderen veel weg van een commedia dell’arte, zo leerden we in de eerste aflevering van de nieuwe vtm-dramedy Crème de la Crème.
Crème de la Crème Elke maandag, vtm *
Dementie, tienerzwangerschap, borstkanker, armoede… voor een zelfverklaarde ‘hartverwarmende feelgoodserie’ bevatte de eerste aflevering van de nieuwe vtm-serie Crème de la Crème toch behoorlijk wat donkere thema’s. Maar goed, die heikele onderwerpen werden natuurlijk netjes ingebed in een vederlicht verhaal over enkele jonge vrouwen die samen een ijssalon op poten willen zetten, een concept dat niet alleen kijkers naar vtm moet lokken maar ook mensen in Vlaanderen moet aanzetten tot het starten van een nieuwe zaak.
Het valt te betwijfelen of Crème de la Crème in een van beide doelstellingen zal slagen. Gezien de uitzenddag werd de reeks gelanceerd als de opvolger van het veelgeprezen Clan, maar de eerste aflevering maakte duidelijk dat er tussen de twee titels een zeer grote kloof gaapt. Het verhaal zat ongelooflijk knullig in elkaar: twee jeugdvriendinnen, een fotomodel en een caissière, lopen elkaar tegen het lijf in de supermarkt en beslissen ‘on the spot’ samen een winkel met Italiaanse kleren te openen. De caissière zegt meteen haar job op – blijkbaar een vereiste als je nog maar dénkt aan een eigen zaak – ze vinden een ijssalon dat de eigenaar voor een prijsje van de hand wil doen en trekken naar de bank om een lening te vragen aan een andere vriendin die freelancet als consulente.
Net toen alles in kannen en kruiken leek, verdween het wispelturige fotomodel naar Milaan om haar haar te laten doen, en toen ze daar tijdens een fotoshoot hoorde dat haar Italiaanse minnaar schulden had, besloot ze meteen alles af te blazen. Spijtig genoeg had haar zakenpartner net alle papieren ondertekend, en zelfs haar smeekbede bij de verkoper om het contract met Tippex (!) teniet te doen kon niet helpen. Gevolg: de ex-caissière moest de aankoop financieren met het studeergeld van haar 18-jarige zoon, die meteen zijn droom om videokunst te studeren opgaf om in het leger te gaan. Blijkbaar heeft een eigen zaak opstarten in Vlaanderen veel weg van een commedia dell’arte.
De bokkesprongen in het scenario waren des te spijtiger omdat er ook wel goede elementen in de aflevering zaten: de acteurs trokken meer dan behoorlijk hun streng, de flashbacks naar vroeger zorgden voor een vleugje mysterie en af en toe kwam er een scène die perfect de juiste snaar wist te raken, zoals het moment waarin de dementerende eigenares van het ijssalon in het bejaardentehuis werd afgezet. Maar veel meer dan wat schaarse lichtpuntjes in een voor de rest flets begin waren het niet.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier