Recensie ‘Connie & Clyde’

De nieuwe reeks Connie & Clyde is soms wat te typisch sitcom, maar er valt wel meer plezier aan te beleven dan aan de meeste andere nieuwe programma’s.

Connie & Clyde ****

Elke woensdag, vtm

Er zijn nieuwe programma’s dit najaar waar ik veel van verwacht had maar die voorlopig nog een beetje tegenvallen – ‘kuch’ De Ideale Wereld ‘kuch’ – maar er zijn er ook die beter zijn dan ik had durven te voorspellen. Connie & Clyde lijkt tot die tweede categorie te behoren. Eigenlijk had de lat voor deze nieuwe vtm-reeks natuurlijk wel hoog moeten liggen, want het nieuwe project van Malin-Sarah Gozin, de vrouw die vorige herfst met Clan een van de mooiste fictieseries van de afgelopen jaren afleverde.

Maar het concept (de perikelen op een datingbureau), de trailers en het feit dat de reeks aangekondigd werd als lichtvoetig en pretentieloos boezemden mij toch weinig vertrouwen in: die twee omschrijvingen zijn in Vlaanderen en zeker als het comedy betreft immers meestal synoniemen voor ‘We hebben te weinig tijd gehad om een goed scenario te schrijven’.

Maar kijk, de eerste twee afleveringen – vtm startte meteen met een dubbele dosis – bleken verrassend goed mee te vallen. Niet dat de serie dezelfde onuitwisbare eerste indruk maakte als Clan vorig jaar, want daarvoor is het opzet toch net iets te dunnetjes. Connie & Clyde speelt zich af in het gelijknamige relatiebureau van de volslanke Connie Coninx, waar natuurlijk de vreemdste vogels over de vloer komen.

Afgaand op de eerste twee afleveringen lijkt de reeks het stramien te volgen dat er elke week een nieuwe single opduikt met een apart verhaal – een weduwnaar met een voorliefde voor de Guldensporenslag, een vrouw die gelooft dat ze behekst is – en dat voor de nodige komische misverstanden zal zorgen. Het is een typische aanpak voor een sitcom, en ook al werd het bij Connie & Clyde met kennis van zaken uitgevoerd, zelfs na twee afleveringen lonkte de voorspelbaarheid al om de hoek.

Gelukkig viel er net tussen die verhaallijnen door het meeste plezier te beleven, in de kleine zaken die de typische, licht absurde Gozin-touch droegen. De scenariste slaagt erin om haar personages tegelijk ‘over the top’ te maken en toch geloofwaardig te houden, zodat ze hen dingen in de mond kan leggen of laten doen die grappig worden zonder te storen. Zo’n kleurloze weduwnaar die bijvoorbeeld te horen krijgt dat vrouwen eerder reageren op mannen met een ‘interessante achtergrond’, en die dan antwoordt met ‘Ik ben opgegroeid in Hemiksem’, daar heb ik mee moeten lachen.

Of toen de maïtresse van Connie’s man Hans een paar negerzoenen uit de lade haalde en die daarop ‘Niet doen, die zijn geteld’ piepte, dat was surrealistisch maar paste tegelijk perfect in de wereld die werd neergezet. Of het allemaal samen echt genoeg is om van Connie & Clyde een vaste afspraak te maken, valt nog af te wachten, maar uit de eerste tv-week van het najaar was dit toch het anderhalf uur waar ik het meeste plezier aan heb beleefd.

Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content