Recensie ‘Clan’: Uitstekende Vlaamse fictieserie

De eerste aflevering van de vtm-dramedy Clan was meer dan uitstekend, en de reeks lijkt een topper voor het najaar te worden.

Er had veel verkeerd kunnen lopen in Clan. In weinig tv-genres is het zo moeilijk om tot een goed resultaat te komen als in dit soort Desperate Housewives-achtige misdaadkomedies, iets wat nog het best bewezen wordt in de laatste seizoenen van Desperate Housewives. Als je niet kunt schipperen tussen lichtvoetig en ernstig en al te enthousiast over the top gaat, wordt het namelijk nogal snel ongeloofwaardig en vermoeiend.

Dit allemaal om te zeggen dat vtm-dramedy Clan alvast in de eerste aflevering die moeilijke evenwichtsoefening perfect heeft volbracht. Het verhaal over hoe vier zussen de onhebbelijke man van de vijfde zus om het leven brengen had zich even goed kunnen lenen tot een overstuurde en platte komedie, maar de start was erg gedoseerd en ingehouden, en net daarom des te efficiënter. De acteurs speelden ook heel beheerst, van Dirk Roofthooft die met demonisch genoegen in de huid kroop van de onbeschofte Jean-Claude Delcorps, tot Barbara Sarafian als de opperzus die het plan om haar schoonbroer uit de weg te ruimen in gang had gezet.

Wat echter vooral opviel, is hoe goed het scenario van Clan in elkaar zat. Door te beginnen met de begrafenis van Jean-Claude en langzaam te onthullen hoe de man aan zijn einde is gekomen, hebben de makers voor een iets ambitieuzere structuur gekozen dan je meestal ziet in Vlaamse series. Maar de switch tussen heden en verleden verliep naadloos en de vragen die zo werden opgeroepen (Hoe hebben de zussen het precies aangepakt? Wat heeft de emmer doen overlopen?) trokken je op een slimme manier verder het verhaal in.

Tel daarbij de vele afzonderlijke scènes die heel knap in elkaar waren gestoken – van de openingsmontage met de voorstelling van de personages tot de dreigtelefoon van Jean-Claude naar zijn buurman – en je krijgt een Vlaamse fictieserie die een topper kan worden.

Stefaan Werbrouck