Als een man die in een krantenwinkel Ann Van Elsen niet herkent achteraf in de studio nog eens uitgebreid moet komen vertellen hoe dat mogelijk is, grijpen wij toch naar de doorspoelknop.
Bananasplit is televisie uit de oude doos. Letterlijk, want dit is natuurlijk een remake van het legendarische programma uit de jaren 80, maar ook figuurlijk: de meeste verborgencameraprogramma’s van vandaag zijn immers heel snel en vinnig, en de nadruk ligt er meer op de grap zelf dan op de aanloop ernaartoe en/of de reactie van degene die beetgenomen wordt.
Niet zo in Bananasplit, waar elk filmpje uitgebreid ingeleid werd door Hans Otten en Peter Van Asbroeck, de hoofdrolspelers mochten komen vertellen hoe ze het precies allemaal gedaan hadden en de slachtoffers commentaar kunnen geven en een plastic trofee toegestopt krijgen. We moeten toegeven dat het programma daardoor voor ons veel te traag vooruit ging: de filmpjes zelf waren bij momenten wel grappig, maar als een man die in een krantenwinkel Ann Van Elsen niet herkent achteraf in de studio nog eens uitgebreid moet komen vertellen hoe dat mogelijk is, grijpen wij toch naar de doorspoelknop.
Wellicht niet toevallig was het leukste moment in de eerste aflevering ook het kortste: een remake van een klassieke grap uit de originele Bananasplit, waarin twee verhuizers een doos in een kantoor moeten zetten en die doos dan achter hun rug verwisseld wordt met een iets breder exemplaar dat niet meer door de deur kan. Dat was eigenlijk verborgen camera op zijn best: een simpel maar grappig idee dat niet te veel voorbereiding vergt en waar niemand mee echt in de zeik wordt gezet.
Stefaan Werbrouck
Wat vond u van Bananasplit? Laat het weten!
