Recensie ‘Alleen Elvis blijft bestaan’: Uitstekende televisie

Het Canvas-programma ‘Alleen Elvis blijft bestaan’ bewees al in de aflevering dat het meer is dan een lightversie van Zomergasten.

‘Dit programma had vier uur moeten duren, Thomas’ ‘Ja, maar dan heet het Zomergasten.’ Het is een flard dialoog uit de eerste aflevering van Alleen Elvis blijft bestaan, tussen presentator Thomas Vanderveken en gast Luk Alloo, en ze vat de belangrijkste kritiek die je op het programma zou kunnen hebben. Op zich lijkt Alleen Elvis blijft bestaan een doorslagje van de befaamde zomerreeks op de VPRO, met een gesprekspartner die aan de hand van enkele al dan niet zelf gekozen beeldfragmenten vertelt over leven en carrière. Alleen is dit geen avondvullend programma maar een talkshow die ocharme nog niet eens een uur in beslag neemt, veilig weggestopt tussen een aflevering van The Newsroom en de vrijdagavondfilm.

Maar zie: Alleen Elvis blijft bestaan bewees al in de aflevering dat het meer is dan een lightversie van Zomergasten, en dat het format garant kan staan voor 50 minuten uitstekende televisie. Dat lag ongetwijfeld aan Luk Alloo zelf, die als doorwinterd tv-maker het klappen van de zweep kent en weet dat je zeker in een live-uitzending beter zo snel mogelijk tot de juiste anekdote komt. Maar het had zeker even veel te maken met Thomas Vanderveken en hoe hij erin slaagde om de beeldfragmenten te gebruiken als opstapje tot meer. Zo leidde een scène uit La Piscine al heel snel tot een gesprekje over de liefde, de bijhorende pijn en hoe ‘mensen meesters zijn in muren optrekken’, dixit Alloo, en ging het na een fragment uit een concert van de Talking Heads fluks over de midlifecrisis zonder al te geforceerd over te komen.

Er werd voor de start heel veel aandacht besteed aan het feit dat Alleen Elvis blijft bestaan live op het scherm komt en er ook niet al te veel voorbereid wordt aan het interview, en het valt niet te ontkennen dat in een wereld waar zelfs de kortste gesprekken vaak volgens een duidelijk draaiboek verlopen, dat soort spontaniteit zeer welkom is. Het was bovendien heuglijk dat het allerbeste moment uit de eerste aflevering er een was waar de voorbereiding ook nog eens van weinig tel bleek. Tussen de fragmenten die bekeken worden, zitten er ook altijd enkele die niet door de gast maar door de redactie zijn gekozen, en Vanderveken had voor Alloo een scène uit de docuserie De Bende Haemers gekozen – als link naar zijn eigen werk met gevangenen in Alloo in de Gevangenis. Maar toen bleek dat Alloo een zeer nauwe link had met Haemers – de tweelingbroer van een jeugdvriend werd door hem vermoord – en derhalve weinig zin had om de man terug te zien. Of zoals hij het verwoordde: ‘Het interesseert me niet. Mag ik dat zeggen live?’

Dat mocht, en het sierde een duidelijk verraste Vanderveken dat hij niet zozeer doorging op de gebeurtenis uit Alloo’s verleden maar eerder op zijn terughoudendheid om de beelden terug te zien, en de vergelijking maakte met hoe de tv-maker zelf veroordeelde criminelen opvoert. Het leverde een zeer mooi moment op, een dat er weliswaar voor zorgde dat enkele andere fragmenten die klaar stonden niet meer konden worden bekeken. Maar eigenlijk vatte net dat Alleen Elvis blijft bestaan het beste samen: in de meeste andere talkshows voel je dat er een lijstje onderwerpen afgewerkt moet worden, hier is er ruimte voor zijsprongetjes, zelfs al stuurt dat de planning in de war. En als je dat durft, maakt het niet echt uit of je programma vier uur duurt of 50 minuten.

Stefaan Werbrouck