Midzomerverhalen Lize Feryn: ‘Ik denk dat egoïsten vaker gelukkig zijn’

Wanneer ze de hippe Gentse koffiebar binnenstapt en me schuchter maar vastberaden begroet, zijn er geen Astrid Bryan-trekjes die doen vermoeden dat de West-Vlaamse schone een model is dat op haar 17de naar Milaan verhuisde en een jaar laterover New Yorkse catwalks flaneerde. Intussen heeft de ‘In Vlaamse Velden’-actrice la bella Italia ingeruild voor Gent en de catwalk voor de filmset.

Lize Feryn roert nog eens door haar iced cappuccino met vanille terwijl ze vertelt over haar bijzondere familievakanties, de ziekte van haar mama en de wereldproblemen die haar bezighouden. ‘Ik denk dat hoop een van de belangrijkste dingen is om gelukkig te zijn.’

Lize Feryn: ‘Vroeger gingen wij ’s zomers met het gezin op reis naar de bergen. Naar Schotland, Noorwegen, Italië, we hebben heel Europa verkend. Mijn mama had een camionette volledig omgebouwd tot een mobilhome, we sliepen daar met vijf. Ik vond dat geweldig, dat was supergezellig. Eén zetel was eruit gehaald, daar sliepen drie mensen. Ik sliep in een hangmatje erboven. We waren echt in niveaus gestapeld. (lacht) We gingen kamperen en ’s avonds speelden we gezelschapsspelletjes of gingen we in een meer zwemmen. Dat waren heerlijke vakanties.’

‘Ik was vroeger jaloers op mensen die op strandvakantie gingen, maar nu zou ik ook wel voor het avontuur kiezen. Je bent als gezin op elkaar aangewezen. Je wordt niet geëntertaind in een chique hotel, je moet het doen met wat je hebt. Dan vind je het geluk in kleine dingen en leer je dingen appreciëren. Mijn ouders kennen veel van de natuur. Mijn papa is ornitholoog en hij had altijd een lijst met vogels die hij gezien moest hebben. Dan leer je als kind de natuur wel appreciëren. Er is bijvoorbeeld een bloempje dat enkel in dát gebied op díe plaats op dát tijdstip bloeit, en wij hebben dat gezien. Als je daar het verhaal niet rond kent, kun je die schoonheid misschien niet volledig zien.’

‘Nee, ik durfde dat ook niet. Dat vond ik iets voor in boeken. Maar dat is waarschijnlijk ook omdat het moment zich nooit aandiende. Ik was op reis in de bergen, het was niet dat ik iets kon beginnen met een berggeit.’ (lacht)

‘Dat was de zomer voor de opnames van ‘In Vlaamse Velden’. Het was een beetje zoals Sinterklaas vroeger, die dagen ervoor waren altijd extra spannend. Je weet dat er iets fantastisch gaat komen en ik verlangde daar enorm naar. Ik mocht eindelijk doen wat ik al heel mijn leven hoopte te doen.

In juli waren er repetities, toen heb ik alle acteurs ontmoet. Ik weet nog dat ik naar de talkshow van Marcel Vanthilt mocht gaan, maar ik had op dat moment nog nooit een camera van dichtbij gezien. Dat vond ik absurd. Ik was nog geen actrice maar ik mocht wel al de actrice uithangen. Op 20 augustus zijn we beginnen te filmen en de opnames zelf waren ook zalig. Dat was echt de leukste zomer ooit, ik was heel excited en altijd heel blij om op te staan.’

‘Ik vind het moeilijk om daar één antwoord op te geven. Dat is ook veranderd doorheen de jaren.

Waar wordt een kind gelukkig van? Vroeger was dat als ik iets kreeg. Kinderen zijn eigenlijk egoïstischer. Dat is gemakkelijk hè, ik denk dat egoïsten vaker gelukkig zijn. Ik was gelukkig als ik iets kreeg of als het mijn verjaardag was. Nu geef ik liever dan dat ik krijg, maar als kind kon ik dat echt niet begrijpen.

Wat het nu echt heeft doen veranderen, is dat mijn mama borstkanker heeft gekregen tijdens opnames van ‘In Vlaamse velden’ – en toch is dat mijn gelukkigste jaar ooit geweest. Waarschijnlijk omdat er toen nog veel hoop was, het was een eerste stadium. Ik denk dat hoop een van de belangrijkste dingen is om gelukkig te zijn.

Nu heeft ze opnieuw kanker gekregen, met uitzaaiingen. (zwijgt even) Ook al spreken dokters het tegen, toch hoop ik op een mirakel. Een deel van het oorspronkelijke geluk waar ik alles op gebouwd heb, valt weg. Dus nu vind ik mijn geluk in kleine oplossingen voor het ongeluk.

Ik kan bijvoorbeeld gelukkig zijn als ik lees dat er een kleine uitvinding is die energie kan opwekken zonder het milieu te vervuilen. Of als ik lees in een artikel dat ze een stap verder staan in kankeronderzoek, dan denk ik: “Yes, het komt goed.” Maar ik denk er ook meer over na en ik denk dat je over geluk niet echt mag nadenken.’

‘Ja. De laatste tijd steeds meer en ik stel me dan de vraag wat belangrijker is: het beseffen van het geluk van een ander of gewoon zelf gelukkig zijn? Ik weet dat het laatste eigenlijk belangrijker is, want je helpt er niemand mee als je beseft dat andere mensen ongeluk hebben. Ik zou waarschijnlijk gelukkiger zijn als ik het me niet aantrok, maar ik ben blij dat ik het wel doe. Het spreekt zichzelf wat tegen.

Als mensen domme opmerkingen geven, zoals over de bootvluchtelingen, kan ik echt boos worden. “Waarom kruipen ze ook op die boot?”, bijvoorbeeld. ‘

‘Tegenwoordig kan ik ook echt naar het nieuws kijken en denken: “Waar zitten wij eigenlijk mee in?” Er zit zo een groot contrast in het nieuws. Je hoort dat er ergens zoveel doden gevallen zijn en wat later komt plots de sport en hoor je dat “X van zijn fiets is gevallen en nu zeker 3 maanden niet meer kan fietsen”. Dat is ook erg, maar het ik vind het moeilijk om die schakel te maken.

Eigenlijk is dat stom, want ik zit zelf in de entertainment. Ik besef wel dat dit ook belangrijk is, het maakt mensen ook gelukkig. Het is niet altijd nodig om hen te wijzen op ongeluk, soms kun je het geluk beter aanvullen.’

‘Ik denk wel dat je voor een groot deel zelf je geluk kunt maken. Als je tegenslagen hebt is dat moeilijker, maar je kunt er wel aan werken door tevreden te zijn met kleinere dingen. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen. Sommige mensen kunnen er niet aan doen dat ze ongelukkig zijn, zoals depressieve mensen, die geraken er niet meer uit.

Je mag wel stilstaan bij het feit dat je gelukkig bent, maar je moet je zo weinig mogelijk afvragen of je gelukkig bent. Hoe meer je erover nadenkt, hoe moeilijker het eigenlijk wordt. Dan ga je je vragen stellen bij kleine dingen. Soms kan het je overvallen dat je begint na te denken: “Ben ik gelukkig? Nee, want…” En een half uur later denk je dan: “Jawel, want ik heb ook…” Je gevoel kan je erg beïnvloeden en er kan zoveel veranderen in je hoofd. Daarom denk je er beter niet over na. Als je het voelt, dan voel je het.’

Als ik mag doen wat ik graag doet, mensen mag zien die ik graag ziet en als ik nieuwe dingen ontdek.

Stef Bos – Gek zijn is gezond

Eigenlijk wel. (lacht) Maar ja, wat is gek? Wij vinden dat je gek bent als je een beetje buiten de lijntjes kleurt. Ik denk dat het gezond is om jezelf te willen zijn en andere mensen niet te willen kopiëren. Ik was vroeger altijd de rare op school: ik had een andere manier van denken en kleedde me anders, ik maakte mijn kleren zelf bijvoorbeeld. En dan kwam ik op een kunstschool waar al de ‘rare mensen’ van verschillende scholen samenkwamen en dan ben je weer allemaal hetzelfde. (lacht)

Stef Bos – Papa

Yevgueni – Sara