White Collar: popcorntelevisie

De Amerikaanse lichtvoetige misdaadreeks ‘White Collar’ is goed, alleen niet goed genoeg.

Het Amerikaanse magazine GQ heeft in zijn nieuwste nummer een lijstje gemaakt getiteld ‘The New Rules of TV’, een leidraad waar de liefhebber van de betere serie zich aan moet houden als hij of zij wil overleven in deze tijd van overdaad. Regel nummer 4 luidt: Do Not Waste Time on Shows That Are Just Good Enough, of anders gezegd, als je kunt kiezen tussen echt goede series en net-niet-reeksen, zorg er dan voor dat je die eerste categorie volledig bekeken hebt, vooraleer je aan de tweede begint.

GQ noemde zelf ‘The Killing’, ‘Boardwalk Empire’, ‘Hell on Wheels’ en ‘The Walking’ Dead als ‘just good enough’, titels waar je met uitzondering van die eerste (zie recensie vorige week) nog over kunt discussiëren. Deze ‘White Collar’ verdient echter wel een plaatsje op de reservebank van de hedendaagse tv-series. De reeks is niet toevallig gemaakt voor USA Network, een Amerikaanse zender die zich de laatste jaren gespecialiseerd heeft in flitsende en lichtvoetige producten vol aantrekkelijke hoofdpersonages maar zonder echt veel inhoud, zoals ‘Burn Notice’, ‘Covert Affairs’ of ‘Royal Pains’.

In ‘White Collar’ – dat ook te zien was op vtm – is de hoofdrol weggelegd voor Neal Caffrey, een charmante oplichter die na een lange klopjacht gevat werd door de uiterst vasthoudende FBI-agent Peter Burke. Als zijn vriendin hun relatie verbreekt, ontsnapt hij uit de gevangenis om haar te zoeken, maar hij loopt al vlug opnieuw tegen de lamp. Dus gooit hij het op een akkoordje: hij mag vrij blijven rondlopen, zij het met een enkelband, als hij de FBI helpt andere oplichters te klissen. Wat volgt, is een resem verhalen waarin Neal en Peter onderduiken in de kunst-, mode of financiële wereld en misdadigers achtervolgen, onderwijl spitante oneliners en gevatte dialogen spuiend.

Slecht kun je ‘White Collar’ zeker niet noemen, maar het probleem is dat je na een paar afleveringen het recept van dit eerste seizoen helemaal door hebt en daarna niet echt meer verrast kunt worden. Popcorn dus, en enkel te genieten in kleine porties, als dessert na een hoofdmaal van series die écht goed zijn.

Stefaan Werbrouck