Rizzoli & Isles – Seizoen 1

Rizzoli & Isles komt het peloton misdaadreeksen vervoegen, en slaagt er niet echt in om daarin op te vallen.

Reeks. CSI en zijn afgeleiden, NCIS en NCIS: Los Angeles, Bones, The Mentalist, Hawaii Five-0, The Closer…: het aantal Amerikaanse misdaadreeksen is ondertussen zo groot dat nieuwe series zich bijna moeten gedragen als leden van Vlaams Belang in Linkebeek om op te vallen. Rizolli & Isles, dat in 2010 in de VS van start ging, probeert zich van de concurrentie te onderscheiden door zijn hoofdpersonages, en dan vooral met het feit dat het twee vrouwen zijn: rechercheur Jane Rizzoli en forensisch onderzoeker Maura Isles, die samen in Boston allerlei moordzaken proberen op te lossen, als een soort 21-eeuwse versie van Cagney en Lacey.

Zoals gebruikelijk is in dit soort reeksen zijn Rizzoli en Isles elkaars tegenpolen. De eerste is een brutale politieagente die gehard is door wat ze allemaal al heeft gezien in de straten van Boston, en daardoor minder geneigd is om de regeltjes te volgen. Isles daarentegen is een ietwat wereldvreemde wetenschapster die uit het blote hoofd de laatste misdaadstatistieken kan declameren en zich veel beter voelt bij de lijken die ze mag onderzoeken dan bij haar levende collega’s.

Ondanks die tegenstellingen zijn de twee natuurlijk toch bevriend geraakt, en de serie focust vooral op hoe hun vriendschap evolueert en onder druk komt te staan terwijl ze hun werk doen. De zaken die ze voorgeschoteld krijgen, zijn dan ook redelijk inwisselbaar met die uit andere series – dat het onderzoek naar een psychopaat met de bijnaam The Surgeon een soort rode draad vormt in dit eerste seizoen, doet zelfs heel erg denken aan het Red John-verhaal in The Mentalist. Maar het samenspel tussen actrices Angie Harmon en Sasha Alexander maakt veel goed, en ook de personages die Rizzoli en Isles omringen – vooral familieleden met een hoek af – geven extra kleur aan de reeks.

Rizzoli & Isles is dus een weinig verrassende maar goed gemaakte misdaadserie, en de enige fout die de makers eigenlijk hebben gemaakt, is dat ze Lorraine Bracco hebben ingehuurd om de rol van Rizzoli’s bemoeizuchtige moeder te spelen. Niet dat de actrice die wereldberoemd werd als de psychiater van Tony Soprano het slecht doet, integendeel, maar telkens wanneer zij opduikt, besef je meteen weer hoe ver de reeks verwijderd is van het niveau van The Sopranos.

Geen extra’s.

Stefaan Werbrouck