Pushing Daisies: Warm meesterwerk

‘Pushing Daisies’ groeit in zijn tweede en helaas laatste seizoen uit tot een waar meesterwerk.

Reeks. Een komisch drama? Een sprookje? Een misdaadreeks? Pushing Daisies is het allemaal en net omdat ze in geen enkel hokje onder te brengen is, zetten we deze reeks onlangs nog op één in onze lijst met de meest ondergewaardeerde tv-series van het afgelopen decennium. Het concept in a nutshell: Ned is een taartenmaker die de doden met één vinger tot leven kan wekken. Als hij de ‘ondode’ daarna opnieuw aanraakt, gaat die echter voorgoed naar het hiernamaals. In het eerste seizoen liet hij zijn jeugdliefde Chuck verrijzen, met wie hij daarna een liefdevolle, maar noodgedwongen platonische relatie begint.

Elke samenvatting doet Pushing Daisies onrecht aan, want deze serie is veel meer een spelletje ‘doen ze het of doen ze het niet?’ Er zijn de achtergrondverhalen van Ned en Chuck, twee mensen die in hun jeugd de nodige trauma’s hebben meegemaakt. Er is Emerson Cod, een privédetective die ontdekt dat Ned met de doden kan praten en hem dus inlijft om hem te helpen bij het oplossen van moorden, waardoor Pushing Daisies ook een soort misdaadserie wordt. En er zijn de letterlijk tientallen kleurrijke nevenpersonages, elk met hun eigen kleine verhaaltjes en bizarre trekjes.

In het eerste seizoen ging er af en toe net te veel aandacht naar de centrale gimmick, de vele hulpstukken die Ned en Chuck bedachten om elkaar toch aan te kunnen raken, om over de hele lijn te kunnen scoren. Deze tweede reeks is echter een stuk evenwichtiger: Ned en Chuck proberen hun vreemde relatie nu minder op praktisch vlak en meer op emotioneel vlak in te vullen, en we krijgen meer informatie over het verleden van de andere hoofdpersonages, zoals Emerson, die op zoek blijkt naar een dochter die hij nooit heeft gekend.

Pushing Daisies ziet er met zijn kleurrijke decors uit als een suikerspin, de personages zijn allemaal een beetje over the top, de dialogen zitten vol woordspelingen en veel verhaallijnen zijn compleet van de pot gerukt – zoals de moord op een honingmeisje die Ned en Emerson in de eerste aflevering moeten oplossen. Alles wordt ook verteld op een luchtige toon, wat ervoor zorgt dat je nauwelijks merkt dat de thema’s – de dood, onmogelijke liefde, ouders en kinderen die gescheiden worden – zwaar op de hand zijn. Onder de rariteiten klopt er echter een erg warm hart en het is wonderbaarlijk hoe Pushing Daisies er vaak in slaagt om tegelijk een glimlach op je gezicht te toveren en je te ontroeren.

Dit tweede seizoen is ook het laatste: Pushing Daisies sloeg, wellicht net vanwege het feit dat je er geen duidelijk label op kunt plakken, nooit aan bij het Amerikaanse publiek, en uiteindelijk besloot zender ABC om bedenker Bryan Fuller tijdens het tweede seizoen naar Heroes te verschepen, de superheldenreeks waar hij vandaan kwam en die op dat moment in een neerwaartse spiraal zat. Niet bepaald een gouden zet: Heroes bleek toch niet meer te redden en door de transfer was Fuller verplicht om zijn serie op een drafje af te ronden. Laat dat er u echter niet van weerhouden om Pushing Daisies te (her)ontdekken: de reeks mag dan onafgewerkt zijn, het is en blijft een meesterwerk.

Extra’s. Enkele korte documentaires over onder meer de special effects, de bij momenten oogverblindende decors, de muziek (die eigenlijk een personage op zich is) en over Bryan Fuller, een man die duidelijk op de eerste rij stond toen de fantasie werd uitgedeeld.

Stefaan Werbrouck