Moby Dick: Ahab-erlebnis

De onverfilmbaar geachte roman van Herman Melville wordt voor de zevende keer verfilmd, nu als de verdienstelijke miniserie Moby Dick.

Reeks. Een kerel hoort van op een kar een schreeuw en snelt een zwarte jongeman te hulp die in elkaar geslagen wordt door een blanke. De twee kunnen maar net uit de klauwen van de aanvaller ontsnappen door samen op de wegrijdende kar te springen. Als het slachtoffer zijn redder in nood bedankt, glimlacht die en zegt hij: ‘Call me Ishmael.’

De openingsscène van de tweedelige miniserie Moby Dick is niet alleen een slimme verwijzing naar de eerste zin van het gelijknamige beroemde boek, ze bewijst meteen hoeveel creatieve vrijheid de makers zich hebben toegeëigend bij de verfilming van Melvilles meesterwerk. In het boek ontmoeten Ishmael en Pip – een nevenpersonage in de wereld van Melville – elkaar pas aan boord van de walvisvaarder Pequod, terwijl ze hier al van bij de start samen besluiten om hun geluk op zee te beproeven. Ook de vrouw van Ahab, die door de auteur enkel terloops wordt genoemd, krijgt in de reeks een opmerkelijke promotie, met enkele scènes die volledig draaien om het huwelijksleven tussen Elizabeth (Gillian ‘Scully’ Anderson) en haar geobsedeerde zeekapitein (een sterke William Hurt).

De aanpassingen dienen natuurlijk maar één doel: uit de complexe, overladen en zo goed als onverfilmbare roman van Melville drie uur televisie te puren die het bekijken waard is. En het moet gezegd: die missie is al bij al geslaagd. Ook in vereenvoudigde vorm blijft het verhaal van de kapitein die zijn leven en dat van zijn bemanning in de weegschaal werpt in een zinloze jacht op de walvis die zijn been heeft opgegeten, tot de verbeelding spreken. De acteurs leveren uitstekend werk, met naast Hurt en Anderson nog Ethan Hawke als scheepsmaat Starbuck die vragen begint te stellen bij de obsessie van zijn baas en aan muiterij denkt. En de scènes op open zee, gefilmd nabij Nova Scotia, zijn bij momenten indrukwekkend. Geen extra’s.

Stefaan Werbrouck