Het derde en laatste seizoen van Borgen is bij momenten weer sterk, maar zeggen dat het Deense politieke drama op een hoogtepunt eindigt, zou – helaas – onwaar zijn.
Het derde en laatste seizoen van Borgen is bij momenten weer sterk, maar zeggen dat het Deense politieke drama op een hoogtepunt eindigt, zou – helaas – onwaar zijn.
Waar moet je naartoe nadat je alles al gedaan hebt? Terug naar datgene dat je met het meeste plezier deed. Dat is de boodschap van het derde en laatste seizoen van Borgen, de Deense politieke dramaserie over de (fictieve) eerste vrouwelijke premier van het land. Jaargang 3 van de serie gaat van start ruim twee jaar na de gebeurtenissen op het einde van het vorige seizoen, en in die tussentijd is er heel wat veranderd: Birgitte Nyborg is premier en zelfs politica af en vult nu haar dagen door als CEO de wereld rond te reizen samen met haar vriend, een Britse architect, en lezingen te geven. Katrine en Kasper Juul, het Moonlighting-koppel uit de reeks, hebben dan weer samen een kind gekregen maar ze zijn ondertussen ook alweer uit elkaar.
Als Nyborg na een van haar lezingen voor de zoveelste keer de vraag krijgt wat ze zou doen mocht ze wel nog premier zijn, ziet ze echter in dat haar hart nog steeds bij de politiek ligt. Ze maakt een comeback, eerst binnen haar eigen Middenpartij, maar als die haar niet met open armen ontvangt, richt ze een nieuwe beweging op, samen met enkele andere politici en met Katrine als haar woordvoerster/spindoctor. Plotseling is ze dus weer helemaal wie ze bij het begin van Borgen was: de underdog uit een kleine partij die zittend premier Lars Hesselboe uitdaagt en haar land een andere, progressievere richting uit wil sturen.
De tijdsprong was volgens de makers nodig omdat het verhaal van ‘Nyborg als premier’ uitgekauwd was, en ze een nieuwe invalshoek wilden uitproberen. Lovenswaardig natuurlijk, maar het resultaat blijft wat steken in goede bedoelingen. De verhalen uit de eerste twee seizoenen vloeiden op een natuurlijke manier voort uit Nyborgs positie, waardoor zowel de politieke spanningen als die bij haar thuis heel geloofwaardig overkwamen. Nu heb je het gevoel dat de scenaristen soms thema’s en personages opvoeren enkel om een punt te maken en de centrale plot – de opmars van Nyborgs Nieuwe Democraten – vooruit te helpen. En dat komt hier en daar geforceerd over: als er een discussie over de varkensteelt in Denemarken losbarst, blijkt Katrine bijvoorbeeld plotseling een broer te hebben die toevallig een varkensboer is, die dan ook nog eens een heel duidelijke mening over de industrie heeft.
Ook de grote kracht van de reeks – de spanning tussen politiek en privé – komt minder uit de verf: bij Nyborg zelf zit het nog goed, zeker als zij met een ernstig probleem te kampen krijgt, maar veel andere personages raken verwikkeld in goedkope verhaallijnen over onenightstands en ontrouw die deze serie eigenlijk niet nodig heeft. Borgen is nog altijd goede en bij momenten sterke televisie, omdat de makers wel weten hoe ze een verhaal in elkaar moeten steken. Maar terwijl de serie in de vorige twee seizoenen een perfect afgestelde elegante machine was, zie je hier te vaak de radertjes draaien. Het is op het einde nog altijd lastig om afscheid te nemen van Birgitte Nyborg maar een vierde reeks was misschien wel het seizoen te veel geweest. Geen extra’s.
Stefaan Werbrouck
