Beauty and the Beast (Seizoen 1): Beast zonder Beauty

De remake van Beauty and the Beast heeft goede bedoelingen maar slechte schrijvers en acteurs.

Wie opgroeide eind jaren tachtig, begin jaren negentig en toen veel tv keek, heeft vast nog herinneringen aan Beauty and the Beast, een dramaserie over een New Yorkse aanklaagster die verliefd wordt op een beestachtige man uit een verborgen wereld in de riolen van de Big Apple. Beauty and the Beast was allerminst een meesterwerk maar wel een reeks die in die tijd probeerde iets meer te brengen dan normaal, een soap met enige ambitie. Niet zo verwonderlijk, want de serie werd gemaakt door de mensen die later verantwoordelijk waren voor 24 en Homeland, en in het schrijversteam zat ook ene George R.R. Martin, u ondertussen vast wel bekend.

Eigenlijk ligt Martin ook mee aan de basis van deze remake, want dat de Amerikaanse zender CW het Beauty and the Beast-verhaal in 2012 opnieuw van de plank haalde, komt natuurlijk door Game of Thrones. Het wereldwijde succes van de HBO-reeks zette het fantasygenre meteen ook op de radar van alle tv-producers, waardoor het aantal series met bovennatuurlijke elementen de afgelopen jaren flink de hoogte in is gegaan. Ditmaal speelt Kristin Kreuk – bekend van Smallville – de hoofdrol van Catherine Chandler, een rechercheur die ooit moest toekijken hoe haar moeder vermoord werd en van een gewisse dood gered werd door een mysterieuze man/beest. Negen jaar later komt ze tijdens een onderzoek op het spoor van haar beschermengel, Vincent Keller, een ex-soldaat van wie iedereen gelooft dat hij gesneuveld is maar die zich in werkelijkheid uit de samenleving teruggetrokken heeft. Keller helpt Chandler in de zoektocht naar de moordenaars van haar moeder, en zij ontdekt gaandeweg wat er precies met de verminkte man gebeurd is in Afghanistan en waarom hij tijdens een woede-uitbarsting in een beest verandert. En onderweg worden ze ook een beetje verliefd, natuurlijk.

Op zich zou de verboden liefde tussen Chandler en Keller wel interessant kunnen zijn en het achtergrondverhaal over ‘het beest’ – hij is het resultaat van experimenten in het leger – zou de reeks een paranoïde tintje mee kunnen geven. Alleen worden alle goede bedoelingen de gracht ingereden door de schamele dialogen, de zeer eenvoudige plotlijnen en het bij momenten schabouwelijke acteerspel, zeker van Jay Ryan – die eigenlijk vooral griezelig is omdat hij zo hard op Jonathan Rhys Meyers lijkt. Had George R.R. Martin hier ook maar in de writers’ room gezeten. Extra’s: bloopers, deleted scenes, enkele docu’s.

Stefaan Werbrouck