La vie en rose

donderdag 16/3, één **

‘Hadde gij iets mè Frankrijk?’ In de grootkeuken van een bejaardentehuis in Ekeren kijkt Annemie Struyf de chef-kok indringend aan. Steve veegt zenuwachtig zijn handen aan zijn broek af en geeft opgelaten toe dat hij Frankrijk tot voor kort enkel kende van Disneyland en Parijs. Toch heeft hij zonet zijn huis verkocht, zijn zoon bij zijn ouders geparkeerd, een verhuiswagen besteld en zijn familie opgetrommeld om zijn hele inboedel naar een godvergeten dorp in Frankrijk te verplaatsen. ‘Ma waarom Frankrijk?’, dringt Struyf aan – je bent journaliste of je bent het niet. Omdat hij denkt dat het daar rustiger leven zal zijn, zegt Steve uiteindelijk. Echt weten doet hij dat niet. Het is een gok. ‘Pas over een jaar zullen we weten of het een succes wordt of een mislukking’, klinkt de voice-over van Struyf. Een jaar lang trok ze door Frankrijk om mensen als Steve en Nancy te bezoeken. In haar woorden: Vlamingen die het hectische van de eigen regio inruilden voor de realisatie van hun ultieme droom. Maar Struyf is van plan dieper te graven in de ware aard van dat trekgedrag. Is het gras groener aan de andere kant van de grens? Is het leven wel zo roze in een Frans dorp waar niemand verkavelingsvlaams kent?

Dat van die rust was duidelijk maar om te lachen. Zodra ze in hun dorp zijn aangekomen spurten Steve en Nancy als gemotiveerde deelnemers van De Mol van bank naar gemeentehuis om hun zaakjes in orde te brengen – ze leren hoe een zwembadpomp werkt en Steve ontdekt het verschil tussen een hoeslaken en een bedovertrek. Ondertussen staat Peter, de Belg van wie ze het huis kochten, te popelen om uit het dorp te vertrekken. Waarom? Niemand die het hem vraagt.

‘Wie droomt er niet van een plek in de natuur’, mijmert Struyf ondertussen lustig op de voice-over. Maar haar journalistieke missie dwingt haar om kritisch te blijven. Aan Sofie en Danny, die een boerderij uitbaten, vraagt ze midden op het veld hoeveel ze met al dat werk eigenlijk verdienen. Tussen de vijfhonderd en de duizend euro per maand. ‘Voor een gezin met drie kinderen?’ Struyf vergeet uit pure verbazing te vragen hoeveel dat in België was.

Ook naar de primitieve werktuigen waarmee Koen en Katrien dagelijks de aardappelen voor hun frietkraam wassen, schillen en snijden, staart Struyf met een combinatie van fascinatie en afkeer. En dan te denken dat we in Vlaanderen zoveel technologie en computers hebben, mompelt ze enigszins afwezig. Want ja, Frankrijk ligt op de schaal van derdewereldlanden ergens tussen Sudan en Somalië. Maar Koen en Katrien vinden dat allemaal niet erg. Niet omdat ze zo van ambachtelijkheid houden. Ze weten sinds kort dat de toekomst beter wordt. ‘De moeder van Steve is gestorven.’ De vrolijkheid waarmee dit verteld wordt, zegt veel over de band die tussen het koppel en de overledene bestond. Maar kijk, met het geld van de erfenis kunnen ze eindelijk hun droom waarmaken. Een eigen huis kopen. Je bent Belg of je bent het niet.

Met het ultieme van die zogenaamde dromen valt het al bij al dus mee. Ze zijn van het gewone type, ja zelfs een tikje saai. En dat straalt op het hele programma af. Veel verder dan wat Disneylandachtige clichés en ongefundeerde gemeenplaatsen komt La vie en rose voorlopig ook niet. Dat het toch een andere cultuur is, daar in Frankrijk, zegt men dan. Zoals wel vaker met uitspraken waarin woorden als cultuur en identiteit voorkomen, wordt verder vooral geen moeite gedaan om dat concreet in te vullen. Ieder geloof heeft baat bij mysteries.

door Tine Hens

Veel verder dan wat Disneylandachtige clichés en ongefundeerde gemeenplaatsen komt La vie en rose niet.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content