Tytgat Chocolat: fictiesnoepje met mierzoete nasmaak

Tytgat Chocolat. © .
Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

Onze tv-vrouw Tine Hens keek naar de eerste aflevering van de nieuwe zondagavondreeks van Eén: ‘Op zich is er niets mis met Tytgat Chocolat, en dat is net het probleem.’

Kan chocolade bij de productie inzakken als een soufflé? Een televisieserie over een chocoladefabriek in ieder geval wel. Tytgat Chocolat schoot uit de startblokken als een atleet die hoger dan ooit op hoogtestage was geweest of die zijn vakantie had doorgebracht als proefkonijn van de farmaceutische industrie.

Er was de voice over die nauwkeurig vertelde wat je op het scherm zag gebeuren: Wim Opbrouck, gekleed in een T-shirt van Motörhead en omschreven als een man van vijftig, nam plaats in een stoel voor een camera. Hij was Roman Tytgat, directeur van de gelijknamige chocoladefabriek, maar minder op zijn gemak dan zijn beroepstitel deed vermoeden.

Sinds Willy Wonka geloven we toch allemaal een heel klein beetje dat de mannen van de chocoladefabriek tovenaars zijn die samen met een bende Oempaloempa’s heersen over rivieren, zeeën en oceanen van chocolade. Maar met de Oempaloempa’s van Roman was iets fameus fout gelopen, want de onrust die door zijn robuuste lichaam raasde, kristalliseerde zich als zweetdruppels uit op zijn bovenlip. Dit was een man die zich al beter had gevoeld.

Toen verscheen de aankondiging ‘zes maanden eerder’ in beeld en zakte alle opgebouwde verwachting en spanning in elkaar. Iedereen en alles, verstandelijke beperking of niet, werd slaapverwekkend normaal.

Bovendien verzamelde er met ieder woord dat hij zei, of beter: stamelde, meer en meer van zijn inpakkers, mannen en vrouwen met een verstandelijke beperking, zich naast de camera. Met de armen voor de borst gekruist hielden ze de directeur scherp in de gaten alsof ze de opdracht hadden gekregen de ultieme studie te maken van de mens die in het nauw gedreven is.

Het was een begin om duimen en vingers bij af te likken. Het wekte meteen verwachtingen over een ongewone opbouw, verrassende wissels in vertelstandpunten en een chronologie die als een straaljager heen en weer zou razen tussen heden, verleden en toekomst. De serie blonk dan wel misschien niet onmiddellijk uit in een opwindend onderwerp – jongen met een chromosanale afwijking gaat in chocoladefabriek werken – maar zou er toch in slagen als een orkaan met de kracht van Harvey door de klassieke vertelstructuur te razen.

Toen verscheen de aankondiging ‘zes maanden eerder’ in beeld en zakte alle opgebouwde verwachting en spanning in elkaar als de soufflé uit de eerste zin van dit stuk. Iedereen en alles, verstandelijke beperking of niet, werd slaapverwekkend normaal. Zeker, Wim Opbrouck deed met de bravoure die hem eigen is hard zijn best om nog wat leven te blazen in het script dat er als een afgelaten luchtmatras bij hing.

Het laat zich raden dat in dit gevecht tussen de man met het hart en de man met de rekenmachine de underdogs van de verpakking het op een of andere manier tot held zullen schoppen.

Als een man opgetrokken uit dramatische opera-aria’s loodste hij de nieuwkomer Jasper door alle kieren en krochten van zijn chocoladefabriek om hem achter te laten op de plek waar hij zou werken: bij de rest van de speciale gasten, de inpakkers. Roman noemde dit met het grote hart dat hem eigen is de meest bijzondere afdeling van de fabriek. Collega’s die de sociale hulpverlening van hun baas iets minder genegen waren, hadden het over de sector van de mongolen.

En zo liet Tytgat Chocolat het eigen vervolg al te snel voorspellen: terwijl Roman zijn fabriekje runt als een sociaal en maatschappelijk verantwoord project, een bedrijf waar liefde voor de mens en liefde voor het product samengaan, ziet aangetrouwde neef en cijferkoning Andy vooral de opeenstapeling van gemiste kansen. Als het aan hem ligt is het simpel: debielen buiten en de verpakkingsafdeling outsourcen naar pakweg Tsjechië.

Het laat zich raden dat in dit gevecht tussen de man met het hart en de man met de rekenmachine de underdogs van de verpakking het op een of andere manier tot held zullen schoppen. Alleen spijtig dat voorspelbaarheid zelden een kwaliteit is van een televisieserie.

Op zich is er niets mis met Tytgat Chocolat en dat is net het probleem; het is te netjes bedacht, te netjes gefilmd en te netjes gespeeld. Het is – om in de wereld van de chocolade te blijven – zoals de Koetjesreep: echt lekker is dat niet, maar je kunt er ook niets op tegen hebben. Het is op maat geproduceerd van de grootste gemene deler.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content