P.B. GRONDA, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.
Ik werd vorig jaar 35 en daarna gebeurde iets waarvan ik had gehoopt dat het pas veertig jaar later zou gebeuren, namelijk dat ik plots helemaal niets meer van de huidige maatschappij begreep.
Ik keerde me om en had heimwee naar de Pétrole Hahn van mijn grootvader, het ritme in de zinnen van Bomans en auto’s waar ik zelf nog eens iets in kon vervangen. Heimwee naar niet elke dag heel de wereld voorgeschoteld te krijgen. Heimwee naar bevattelijkheid en tastbaarheid.
Enkele voorbeelden uit de praktijk.
Ik snap niet hoe je die video’s op Instagram maakt. Echt. Geen flauw idee. Ik kan ook geen zelfgetekende hartjes of tekst op een foto krijgen. Gesteld dat ik plots driekwart van mijn verstand zou verliezen en zulke dingen zou willen doen: ik zou niet weten hoe. Wel leuk hoe de jeugd en Sven Ornelis het doen, dat zeker.
Vervolgens: mee zijn met muziek. Ik dacht dat ik best cool was omdat ik weleens emoji-app en naar Drake, Jason Derulo en The Weeknd luister. Toen hoorde ik dat heel de wereld niets anders doet dan emoji-appen en intussen naar Drake, Jason Derulo en The Weeknd luisteren. Dus vluchtte ik weer veilig naar Otis, Sam, Al, Solomon en Ray en hardcorebands die zelfs niet op YouTube staan met een audiorip zonder beeld. Ja, die bestaan.
Op weg naar de Belgische kust luisterde ik even naar De Tijdloze op Stubru en M.I.K.E. Push stond, tot vreugde van velen, in de lijst, net onder die andere legende, The Beatles.
Nu, even tussen ons. Wie is M.I.K.E. Push?
Serieus. Wie is M.I.K.E. Push? Betreft het hier een artiestennaam zoals ‘Andrea Croonenberghs’? Wie helpt mij?
Nog iets wat ik niet begrijp, los van andere wereldproblemen, is dat mensen foto’s van hun piemel maken en die doorsturen naar andere mensen. En dat dat een ding is.
Dus, oké: wat is er in de voorbije tien jaar gebeurd dat ik blijkbaar compleet gemist heb? Waren we altijd idioten zonder verbeelding of heeft de extreme democratisering van fotografie en datacommunicatie een soort inspiratieloze primaat in ons gewekt?
Ik weet het niet. Moeder en vader, ik weet het niet.
Heel dat Tinder-gedoe snap ik trouwens ook al niet. Nu ja, ik snap het heel goed. En ergens is het wel wat de Uber voor prostitutie, dus dat is wel oké. Fuck de industrie, we doen het zelf wel, zonder pensioenrechten en voor de kost van een aan-huispizza. Maar echt? Niets méér? En ook: waarom klink ik plots als een pastoor?
Twitter begrijp ik intussen ook niet meer. Filip Dewinter postte onlangs een ‘grap’ over een vluchteling in een reiskoffer die zo walgelijk was dat ik de moed niet meer vond om erop te reageren. En toch. Ik had de retweet klaarstaan, met als commentaar ‘Sterf jong, Filip. Sterf jong.’ Maar las dan de reacties van mensen die die tweet blijkbaar heel geestig vonden, en gaf het op. Dat is mijn nieuwe plan, denk ik. Heel veel dingen opgeven. Opgeven kan ons redden.
Ik dacht: ik ga nog wat verder in de bergen wonen, koop drie schapen en hoor het wel als de momenteel triomferende degoutanten elkaar beginnen af te maken. Daarna keer ik terug naar de stad en ga ik iets drinken in het licht van de eerste lentedag.
Ik begrijp niet dat mensen foto’s van hun piemel maken en die doorsturen naar andere mensen. En dat dat een ding is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
