Hotel Römantiek

donderdag 9/2, 20.35, Vier ****

Voor ze naar Bergün in Zwitserland was vertrokken, had Jacky naar haar zussen en schoonzussen gebeld. Of dat niet te losbandig was, zo deelnemen aan een tv-programma waarin het er au fond om gaat een lief te vinden. En dat op haar leeftijd. En met haar burgerlijke staat – weduwe. Haar gesprekspartners hadden unaniem geklonken: niets mis mee en dus had Jacky zich ingeschreven. Al gaf ze voor de camera toe dat het wat onwennig voelde. Ze was niet het type om zo maar even zot te doen. Nee, dat zot doen was ze in de loop der jaren verleerd. Enfin, eigenlijk had ze nooit de kans gehad om zot te doen. Eén keer had ze zot gedaan, en toen was ze al zwanger. Ze vatte haar leven tot nu samen: te jong getrouwd, te jong kinderen gekregen, maar net op tijd weduwe geworden om van de rest van haar leven nog iets plezants te maken. Hell, yeah. Dat laatste zei ze niet. Net als de andere vrijgezellen in Hotel Römantiek behoort Jacky tot een generatie die geleerd heeft gevoelens te verdringen en te zwijgen in plaats van te spreken. Na een ritje achter op de motor giechelde diezelfde Jacky enigszins losbandig: ‘Eindelijk voel ik dat ik leef.’ Nee, je wilt niet weten hoe het seksleven van Jacky er tot nu toe heeft uitgezien.

Een datingprogramma voor zestigplussers kan makkelijk lacherig, klef of voyeuristisch worden. Dat Hotel Römantiek dat allemaal niet is, dat het net een warm, grappig en zelfrelativerend programma is, heeft veel te maken met de makers Otto-Jan Ham, Sven De Leijer en Frances Lefebure, maar minstens zo veel met de keur aan kandidaten die samen de dagen doorbrengen in en rond het bijna pathetische romantische hotel in de Zwitserse Alpen. Christiane die haar momenten van alleen zijn heeft opgevangen met een hond, maar ook wel beseft dat zo’n beest niet alle menselijke functies kan overnemen. Marleine die na een huwelijk van 47 jaar besefte dat ze al die jaren in een kast had geleefd en dan maar besloot te scheiden. Luc die zijn vrouw verloor aan kanker. Twee jaar is hij nu alleen, maar, zo laat hij in de stiltes op de stoeltjeslift naar de top verstaan, met een ziekte als kanker ben je je partner kwijt nog voor ze dood is.

De tijd zit deze mensen op de hielen. Ook al voelt Pierre zich geen 84, de statistieken leren dat hij zijn gemiddelde levensduur overschreden heeft en dat iedere dag erbij een dag gewonnen is. Zou het kunnen dat de kandidaten daardoor overlopen van een vreemdsoortige levensdrift? Ondanks stramme knieën, overleefde hartaanvallen, pacemakers en kunstheupen zijn ze er op wonderlijke wijze op gebrand iemand te ontmoeten die de eenzaamheid uit hun leven kan verdrijven.

Al vroeg ik me na die eerste aflevering ook af of ze niet gewoon nood hadden aan leeftijdsloos plezier? Aan dingen doen die mensen van hun leeftijd niet horen te doen? Het is de beste zet van de programmamakers, dat ze weigeren te geloven dat oudere mensen zo anders zijn dan jongere. En dus laten ze wie dat wil de berg afdalen op een step en organiseren ze ’s avonds een wedstrijd Mortal Kombat voor de hele groep – minus een koppel dat samen de nacht mag doorbrengen in de ‘mooiste berghut van Zwitserland’. Die berghut moeten Christiane en Jean-Pierre bereiken door in een zwaanvormige pedalo naar de overkant van een meer te trappen. Elegant is het niet, merkt Christiane op. Nee, dat is het inderdaad niet. Een dame van haar leeftijd hoort volgens de geplogenheden haar blote knieën niet langer te tonen. In Hotel Römantiek trekt niemand zich daar iets van aan. Dat is de kracht van dit datingprogramma. Het is allesbehalve elegant, maar wel ongemeen plezant.

door Tine Hens

Een dame van Christianes leeftijd hoort haar blote knieën niet langer te tonen. In Hotel Römantiek trekt niemand zich daar iets van aan.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content