Little Feat

© © MAURO MAIOLO
Paul Baeten
Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. GRONDA, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Long Distance Love van Little Feat is meer dan veertig jaar oud. Als je het vandaag opzet, zul je merken dat er aan de universele schoonheid van het nummer niks veranderd is. Lowell George klonk zo oprecht gekwetst maar bleef er bijna beleefd bij. Hij sprak elk woord uit en schuwde de middelen van de kleinere talenten, namelijk metaforen en hyperbolen. Hij vertelde zijn verdriet, hij ramde het niet met een snelbouwsteen door je neusgaten. Misschien kunnen wij hem daarom vandaag nog zo goed begrijpen. Misschien ook niet, misschien is het gewoon de magie van de compositie, misschien gaat het over geluidsgolven en trillingen.

Ik weet het niet en zoals steeds bij universele schoonheid geldt ook hier: ik wil het zelfs niet weten.

Dat kan ik over steeds meer dingen zeggen, de laatste tijd. Ik wil het niet weten.

Kunnen luisteren naar Little Feat en een glas erbaluce drinken in de eerste stralen zonlicht doorheen de Alpenschaduw maakt het wel erg aanlokkelijk: kiezen voor de vlucht uit deze lelijke wereld. Het niet meer willen weten. Stoppen met politiek.

Net toen ik min of meer had besloten dat dan maar te doen, en me net als alle andere literaire grootheden enkel nog bezig te houden met het delen van mooie recensies op Facebook, besefte ik dat het probleem precies is dat dat mogelijk is.

Politiek raakt mij namelijk amper. Toch niet op de plekken waar het pijn zou doen. Ik ben blank en heb een paar compleet nutteloze diploma’s, werk en een familie en kan elke minuut beslissen om in een vrij comfortabele wagen te stappen en naar mijn land van oorsprong terug te keren. Het ergste wat er kan gebeuren, is dat een Zwitserse grenswachter vraagt of hij mijn reistas eens mag openmaken. Wat dan mag. En als er toch een probleem zou zijn, dan ben ik lang niet hulpeloos.

Kortom, niets makkelijker dan niet meer meedoen aan de politiek te volgen en de kranten even te laten voor wat ze zijn. Echt niet moeilijk. Even de zon opzoeken dan. Lekker boekje mee in de rugzak. Hèhè, het is toch wat, de wereldproblematiek en zo. Word je al snel moe van, hoor. Laat mij maar in de schoonheid van Little Feat baden.

En het kan, dus we moeten het doen. Volgens dezelfde logica dat niet eten omdat er ergens andere mensen honger lijden geen enkele zin heeft.

Maar de problemen gaan intussen wel over mensen die niet de keuze hebben om ‘het nieuws even niet meer te kunnen zien’. Omdat het nieuws elke dag op hun deur klopt. En de deur intrapt als ze niet opendoen. Omdat ze Amerikaanse ‘illegalen’ zijn, al hun hele leven lang, en gedeporteerd worden naar een onbekende plek. Of omdat ze geen 4800, maar zelfs geen 1800 of 1000 of 500 euro per maand verdienen. Of omdat ze Rachid heten en in een klimaat opgroeien waar dat genoeg is om aangepakt te worden, in een maatschappij waar de walgelijkste visies meer en meer aanvaard worden.

En een van de redenen waarom het lijkt dat die visies meer en meer aanvaard worden, is dat veel mensen die het anders zien het even hebben opgegeven. Omdat ze dat kunnen.

P.B. GRONDA

Hèhè, het is toch wat, de wereldproblematiek en zo. Word je al snel moe van, hoor.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content