Eric Goens over zijn nieuwe reeks: ‘De kijkers zullen “what the fuck” mompelen’

Eric Goens © Debby Termonia
Sebastiaan Bedaux
Sebastiaan Bedaux Sebastiaan Bedaux is freelance televisie- en reisjournalist.

Met uitstekende tv-programma’s als Kroost, Het huis, Molenbeek en Niveau 4 heeft Eric Goens de lat voor zichzelf – en dus voor al zijn toekomstige creaties – behoorlijk hoog gelegd. Hoe raak je daar nog over? Door televisiewetten aan je laars te lappen, zoals hij in Bargoens doet. ‘Ik vertik het om nog objectief en neutraal te zijn.’

Een onbekende man schreeuwt van de pijn. Hij ligt in een ziekenhuisbed in een typische Vlaamse woonkamer en slaat zichzelf meermaals in het gezicht. Zijn gekrijs gaat door merg en been.

Het is pijnlijk om te zien, maar de openingsscène van aflevering 1 van Bargoens doet wat het moet doen: emoties en heel veel vragen oproepen. Het antwoord op die vragen volgt pas later, veel later soms. Maar ondertussen is wel al duidelijk wat Bargoens precies inhoudt. Acht intrigerende figuren, acht unieke verhalen en acht keer een gevecht. Tegen de allesoverheersende pijn, zoals in het geval van Peter die al jaren met clusterhoofdpijnen kampt. Tegen de eenzaamheid, zoals Pieter Aspe na de dood van zijn vrouw Bernadette. Of tegen de Belgische staat, zoals Alain Hubert die koste wat kost zijn poolbasis op Antarctica wil behouden. ‘Bargoens wordt een rollercoaster aan emoties voor de kijker’, zegt Goens. ‘Verontwaardiging, ontroering, boosheid, medeleven: het zit er allemaal in. Als kijker weet je niet waar je instapt, en al helemaal niet waar en wanneer je er weer uit mag.’

Ondanks de programmatitel, is er van een toog, een pint en een gezellig gesprek geen sprake.

ERIC GOENS: Nee, het Bargoens is eigenlijk een soort dieventaal, gesproken door de Joodse maffia in Amsterdam rond de eeuwwisseling. In mijn programma staat het voor de taal die gesproken wordt door mensen die zich niet begrepen voelen. Mijn acht personages zijn aan de kant gezet door de maatschappij, omdat ze afwijken van de gangbare opvattingen, omwille van een ziekte, een overtuiging, of een foute keuze. Maar ze blijven vechten. Voor erkenning, voor hun vrijheid, tegen een ogenschijnlijk onoverwinnelijke vijand.

Eric Goens
Eric Goens© Debby Termonia

Met sommige van die acht ben je een jaar op stap geweest. Dat lijkt het tegenovergestelde idee van Het huis, waarin alles in 24 uur ingeblikt wordt.

GOENS: Klopt. Het huis is als een voetbalploeg op het plein die weet dat het moet scoren. In Bargoens heb je een competitie gevolgd door play-offs. Dat zorgt ervoor dat je bepaalde antwoorden op pertinente vragen – waarom zitten die twee in de gevangenis, en raakt de man met clusterhoofdpijnen ooit van zijn ellende af? – voor je uit kunt schuiven. Louis Theroux doet dat bijvoorbeeld ook. Niet dat ik me ooit met iemand van zijn kaliber zou vergelijken, maar die techniek en stijl zitten er wel een beetje in. Theroux prikkelt zijn kijkers, en dat wil ik ook doen. Bargoens is een hard programma, maar het is harde poëzie.

Opvallend is dat je niet kiest voor één figuur per aflevering. Alle verhalen lopen door elkaar.

GOENS: Kijk, met zo’n reeks kun je heel makkelijk op veilig spelen. Je kunt die verhalen inderdaad eenvoudiger vertellen. In een klassieke reeks krijg je op het einde van een aflevering een cliffhanger, met het antwoord daarop in de eerste paar minuten van de volgende aflevering. Ik heb er bewust voor gekozen om dat niet te doen. Ik wil verrassen. Je komt in aflevering 1, 2 of 3 niet te weten waarom Stijn en Sven al zo lang in de gevangenis zitten. Als kijker moet je dat in het grotere geheel zien. En daar ligt dus het risico: ik verwacht van de kijker dat hij bij de les blijft. Maar als hij dat doet, ben ik zeker dat hij regelmatig ‘what the fuck’ zal mompelen. Elk personage maakt een enorme evolutie door.

Is het trouwens je bedoeling om met dit programma levens te veranderen? In het geval van Alain Hubert zijn er al consequenties.

GOENS: Dit is net dé reden waarom ik televisie maak. Vanuit mijn eigen verontwaardiging wil ik zaken aan de kaak stellen in de hoop dat er iets mee gedaan wordt. Wat Alain Hubert betreft heeft de federale regering enkele maanden geleden mea culpa geslagen. Hij mag dus blijven op Antarctica. Ik vertik het trouwens om nog objectief en neutraal te zijn. In mijn ogen is de overheid bij Hubert zwaar de mist in gegaan. Ik hoop bovendien dat het niet bij dat geval alleen blijft. Ik ga ervan uit dat er ook voor andere personages zaken in gang worden gezet.

Bargoens, vanaf 29/8 elke dinsdag om 20u35 op Eén.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content