Topserie

P.B. GRONDA, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Iedereen deed enthousiast over de Britse televisiereeks Black Mirror. Ik was op mijn hoede want eerder had iedereen ook al enthousiast gedaan over onder meer snowboarden, Senseopads, Muse, sushi, columns, de pil en sojamelk.

Ik bekeek dus tegen beter weten in een paar afleveringen van het derde en recentste seizoen van Black Mirror. Voor mensen die het concept niet kennen: elke aflevering heeft een eigen cast en een eigen regisseur. Je zou het kunnen beschouwen als de verfilming van een bundel kortverhalen die niet expliciet met elkaar te maken hebben, maar wel een zekere sfeer delen.

Wat er telkens gebeurt, is dat een kwaal van onze tijd wordt doorgedreven tot het niveau van een nachtmerrie in de nabije toekomst. Het is in die zin dus geen scifi, maar een dystopische kijk op onze huidige maatschappij.

Ik vind het verloop van de verhalen alsook de thema’s die ze behandelen in grote mate voorspelbaar. Het zijn in het beste geval aanzetten tot denkoefeningen, maar om echt te steken, wordt niet vaak genoeg afgeweken van wat ik kortweg de politiek correcte misantropische visie van het popcultureel verantwoorde, progressieve pseudo-intellectualisme zou willen noemen.

Het is trouwens ook niet leuk dat je al weet dat het slecht zal aflopen. Dat schept afstand ten opzichte van de personages en maakt de kijkervaring een beetje cynisch.

Maar het gaat me niet zozeer om de reeks zelf, dan wel om de vaststelling dat het erg in is om de toekomst donker in te zien en dat, welja, oké te vinden.

Nu schrijf ik al jaren in boeken en columns dat de langdurige vrede die wij in onze contreien kennen volgens mij geen vijftien jaar meer standhoudt. Gaan beweren dat ik de zaken met een fluoroze filter tegemoetzie, is dus los van ongeloofwaardig ook niet de bedoeling.

Maar wat wel erg is, is dat het erop lijkt dat we de neergang al hebben aanvaard. Er is een laksheid in onze soort gekropen die eigenlijk vrij hallucinant is. Het gaat gezien de mogelijkheden en de kennis waarover wij beschikken eigenlijk slecht, ongeveer overal waar je kijkt, maar de conclusie is: goh ja, vroeger was het nog slechter – kijk hier maar naar wat statistieken over kindersterfte of zo – en niet zeuren want de wereld gaat tóch naar de kloten.

Ik denk dat onze materiële welvaart een realistischer, laat staan humanistischer visie op de situatie in de weg staat. Net zoals een ongelukkig gezin de schijn ophoudt door elk weekend flink te gaan shoppen, maken we onszelf wijs dat alles goed gaat zolang we ons kunnen omringen met zaken die er goed uitzien.

Intussen worden haast al onze bezittingen in elkaar gestoken door arme stakkers, is er een spanningsveld tussen politiek establishment en een soms terechte maar meestal stuitend slecht geïnformeerde volkse anticultuur en zijn veel leveranciers van nieuws op pijnlijke wijze vervallen in formats zoals ‘De 10 redenen waarom oorlog niet leuk is’ of ‘Dit is waarom ik mijn haar niet meer kam’.

Maar, hey. Black Mirror. Topserie.

Iedereen deed enthousiast over de televisiereeks Black Mirror. Eerder had iedereen ook al enthousiast gedaan over snowboarden, Senseopads, Muse, sushi, columns, de pil en sojamelk.