Een vuistje voor Jim Marshall

© © MAURO MAIOLO
Paul Baeten
Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. GRONDA, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Iets meer dan vijf jaar geleden, op 5 april 2012, stierf Jim Marshall. Ik leerde Marshall kennen toen ik als dertienjarige aap plots voor de klassieke combinatie van een JCM800 boven op een 1960A stond in wat toen ‘den bureau’ werd genoemd in het ouderlijke huis van mijn vrienden Joris en David. David was wat ouder en zo onmetelijk rijk dat hij net vermeld materiaal had kunnen aanschaffen.

We luisterden er volledige jaren aan een stuk naar bands als Merauder, Kyuss, Helmet, Prong, Biohazard, Pantera, Crowbar, Life of Agony, Quicksand, Type O Negative, Fear Factory, Carcass, Entombed, Gorefest, Nailbomb, Primus, Machine Head, Channel Zero, Downset, Pro-Pain en Tool.

En veel naar Bach ook, want Joris en David speelde orgel in de mis op zondag.

Je weet meteen dat ik dat niet zomaar uitvind.

En dan nu even over die Pepsi-spot. Dus de spot waarin miljonairsmodel en reality tv-ster Kendall Jenner een pruik afzet en een fotosessie verlaat om zich bij een soort generisch straatprotest te voegen. Daarbij sluit ze meteen ook vrede met de ordediensten, en dat door middel van een blikje cola van het merk Pepsi, hoofdproduct van een voedselconcern met een jaaromzet van meer dan 60 miljard dollar per jaar. Wat ongeveer evenveel is als het bnp van Guatemala. Die spot bedoel ik.

Nu moet je maar eens raden wat er daarna gebeurde. Wacht, nee, ik zal het gewoon meteen zeggen: mensen ontdekten dat reclame compleet onnozel is.

Tot enkele weken geleden was in reclame immers nooit sprake van recuperatie van bekende personen, historische gebeurtenissen, de kunsten of de trends in de maatschappelijke conversatie.

Maar dan kwam Pepsi opzetten. Plots leek het alsof iedereen die net iets minder wit is dan Ed Sheeran alleen maar goed is om wat op straat te lopen dansen. Plots kreeg je de indruk dat niemand van de 264.000 mensen die voor PepsiCo werken echt begaan is met de organisaties die streven voor gelijke behandeling volgens gender, kleur of inkomen, maar, integendeel, eigenlijk gewoon frisdrank willen verkopen?

Op een gegeven moment geeft een hippe jongeman een fist bump aan het blikje Pepsi dat Kendall Jenner vast heeft. Een vuistje! Tegen een blikje! Maar allee, dat kan toch niet! Dat heeft toch nog nooit iemand gedaan? Waarom lieg je tegen ons, reclame? Waarom?

En maar blogs posten en boze tweets sturen. Pepsi stopt de campagne, ontslaat een paar ‘creatives’ en bedenkt iets om het goed te maken.

Een versterker van Marshall is natuurlijk ook een product van uitgekiende marketing, maar kan wel een eerste deur openen naar muziek, zelfontplooiing en vooral heel, heel veel lawaai. Of naar een eigen definitie van rock-‘n-roll, wat in mijn geval is: als het nodig is, in gelijk welke situatie, tegen gelijk wie fuck you kunnen zeggen. Dat heeft een blikje frisdrank nog nooit gedaan voor iemand. Nog nooit. Dus fuck you, Pepsi. En fuck you, hysterische internetklagers, koop een gitaar en roep eens echt in de plaats VAN ZO TE TYPEN EN DAN DIE BOZE SMILEY.

P.B. GRONDA

Een vuistje! Tegen een blikje! Dat heeft toch nog nooit iemand gedaan? Waarom lieg je tegen ons, reclame? Waarom?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content