Doping, douches en Jim Carrey: dit zijn de beste 15 documentaires op Netflix

Strong Island. © .

Netflix levert met Strong Island en Icarus twee van de vijf Oscargenomineerde documentaires voor dit jaar. En dat is niet toevallig: de streamingdienst biedt wel meer ijzersterke waargebeurde verhalen aan. Van Jim Carrey die zo opgaat in zijn rol dat de ouders van zijn personage hun overleden zoon voor zich zien tot politici die Weiner heten en best niet met hun wiener pronken: onze aanraders.

ICARUS (2017)

In één zin: documaker brengt het grootste dopingschandaal uit de geschiedenis aan het licht en ziet zich genomineerd voor een Oscar.

Wat: Bryan Fogel neemt deel aan de Haute Route, een rittenwedstrijd voor amateurwielrenners, maar moet lijdzaam toezien hoe zijn concurrenten van hem wegfietsen. Als experiment dopeert hij zich, in een poging om uit te vogelen hoe makkelijk je controles kunt omzeilen. Via Skype doet hij een beroep op Grigori Rodtsjenkov, directeur van een door het Werelantidopingagentschap (WADA) erkend lab in Moskou. Die vertelt hem hoe hij vals kan blijven spelen zonder ooit ontdekt te worden. Wanneer uit een ARD-reportage blijkt dat Russische atleten zich tijdens de Olympische Winterspelen in Sotsji met medeweten van de regering massaal gedopeerd hadden en Rodtsjenkov daar een grote rol in had gespeeld, laat de Rus vrouw, kinderen en honden in de steek om in de VS de wanpraktijken van zijn regering aan de kaak te stellen.

Waarom kijken: omdat een bespottelijk experiment langzaam maar zeker tot een geopolitieke thriller muteert.

Quote:Poetin zal me vermoorden.’ (Grigori Rodtsjenkov)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


STRONG ISLAND (2017)

In één zin: een zwarte regisseur zoekt gerechtigheid voor zijn vermoorde broer, en ziet zich óók genomineerd voor een Oscar.

Wat: benieuwd of de Academy het zal aandurven om Strong Island ook effectief die Oscar te geven. De film vertelt het verhaal van William Ford Jr., een 24-jarige zwarte die in 1992 wordt doodgeschoten door een blanke jongen. De familie wacht op een proces dat er nooit komt en moet vaststellen dat William niet één keer, maar twee keer wordt vermoord – de tweede keer door een door en door blank systeem. Regisseur Yance Ford is de broer van het slachtoffer – in 1992 was hij nog diens zus – en sleutelde tien jaar lang aan dit prachtige portret/ingetogen pamflet, waarin vorm (hij gebruikt onder andere honderden familiekiekjes) en inhoud (voel die steen in uw maag) ontegensprekelijk Oscarmateriaal zijn. Strong Island zet hem op één lijn met Kendrick Lamar, Barry Jenkins en Solange Knowles.

Waarom kijken: omdat #blacklivesmatter, stupid.

Quote: ‘Ik weet nog dat ik dacht: wacht tot we in de rechtbank zijn.’ (Fords moeder)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


LONG SHOT (2017)

In één zin: Curb Your Enthousiasm behoedt een onschuldige voor de elektrische stoel.

Wat: Juan Catalan beleefde de slechtste dag van zijn leven toen hij in mei 2003 werd opgepakt voor de moord op de zestienjarige Martha Puebla. Het bewijs was even mager als overweldigend: hij leek sprekend op de schets die aan de hand van één ooggetuigenverslag was gemaakt, én zijn broer behoorde tot de bende tegen wie Puebla zou gaan getuigen. Catalan beweerde dat hij op het moment van de moord met zijn dochter, neef en een vriend een baseballwedstrijd van de LA Dodgers bijwoonde, maar dat maakte weinig indruk. Gelukkig nam acteur Larry David net die dag in het Dodger Stadium een aflevering van Curb Your Enthousiasm op. Deze razend spannende rechtbankthriller moet het niet hebben van vormelijke vernieuwing, wel van twee prachtige hoofdrollen: een sympathieke underdog en zijn hemel en aarde bewegende advocaat.

Waarom kijken: de shot waarin Catalan met zijn dochter door het Curb Your Enthousiasm-beeld loopt, is een gouden catharsismomentje.

Quote: ‘Af en toe vertel ik het verhaal nog weleens – om een date te imponeren, bijvoorbeeld.’ (Larry David)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


I CALLED HIM MORGAN (2016)

In één zin: de spits toelopende levensverhalen van jazztrompettist Lee Morgan en zijn vrouw Helen.

Wat: Lee Morgan was 18 toen hij door Dizzy Gillespie in diens groep werd opgenomen, en 33 toen hij in februari 1972 door zijn 46-jarige vrouw Helen werd doodgeschoten. De ironie blies die avond een deuntje mee: Helen Morgan had Lees leven eerder aanzienlijk verlengd door hem van de heroïne af te helpen. In deze extreem stijlvolle docu worden getuigenissen van Morgans jazzmakkers (Wayne Shorter, Charli Persip…) afgewisseld met het door blue notes aaneengeregen levensverhaal van Helen, dat enkele maanden voor haar eigen dood in 1996 op twee aftandse audiocassetjes werd gevat. Een mooi en droevig noodlotsdrama met een schitterende soundtrack.

Waarom kijken: de vele zwart-witfoto’s van Francis Wolff, baas van jazzlabel Blue Note, zullen zelfs doven tot de jazz bekeren.

Quote: ‘I met Miles. Nasty, nasty.’ (Helen Morgan)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


THE WITNESS (2015)

In één zin: de broer van een moordslachtoffer ontrafelt een mediamythe.

Wat: Van de moord op Kitty Genovese, op 13 maart 1964 in Queens, waren er volgens een artikel The New York Times niet minder dan 38 getuigen, van wie geen enkele de politie belde of de vrouw te hulp schoot. De misdaad leidde tot het befaamde 911-nummer én een gloednieuw begrip: bystander apathy. Maar in The Witness ontdekt Kitty’s jongere broer Bill dat er van het oorspronkelijke artikel niet veel klopt, en dat de andere media het hadden overgenomen zonder de feiten te checken. Minstens twee mensen belden die nacht de politie, en Kitty Genovese stierf in de armen van een buurvrouw. Misschien gaf de journalist van The New York Times uiting aan een oprechte bekommernis, maar hij creëerde met één slecht gedocumenteerd stuk een nationale mythe.

Waarom kijken: omdat dit sterke staaltje historische kritiek een duidelijke boodschap bevat voor journalisten die graag copy-pasten: het is niet erg, ze deden het vijftig jaar geleden ook al.

Quote: ‘Toen de Vietnamoorlog uitbrak, heb ik me meteen aangemeld. Ik wilde niet net als de 38 anderen de andere kant uitkijken.’ (Bill Genovese – de oorlog kostte hem beide benen)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


CASTING JONBENET (2017)

In één zin: de vox populi over een moordzaak, maar dan vermomd als casting.

Wat: voor haar docu over de moord op de piepjonge schoonheidskoningin JonBenét Ramsey (1990-1996) organiseerde Kitty Green een casting, voor een fictiefilm over de zaak, en liet de aspirant-acteurs vrijuit praten over hun herinneringen aan de familie Ramsey. De kandidaten worden geïnterviewd in kostuum, waardoor je wel tien kleine JonBenéts en vijf verschillende sheriffs ziet. Maar het zijn de kandidaten voor de rollen van vader John en moeder Patsy Ramsey die de show stelen: een premiejager die ’s avonds bijklust als sex instructor, een ex-schoonheidskoningin, een zielige vaudevilleartiest… Meng hun getuigenissen (voornamelijk roddels en weetjes over zichzelf) met het verhaal, dat zich afspeelt in het ranzige milieu van de schoonheidswedstrijden voor kinderen, en je krijgt een brokje onversneden americana waar je met geboeide tegenzin naar blijft kijken.

Waarom kijken: omdat ijdelheid ongetwijfeld de meest entertainende hoofdzonde is.

Quote: ‘Veel van de meisjes uit die wedstrijden doen later geweldige dingen… Of ze gaan bij Hooter’s werken.’ (een kandidate voor de rol van Patsy)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


FINDERS KEEPERS (2015)

In één zin: twee mannen vechten om een been.

Wat: soms is de realiteit niet alleen beter dan fictie, maar ook straffer dan een scenario van de broertjes Coen. Wanneer de zelfingenomen sjacheraar Shannon Whisnant de inhoud van de opslagruimte van een wanbetaler opkoopt, treft hij in een barbecuestel een menselijk been aan. Het lichaamsdeel hing vroeger aan het lijf van John Wood, een zonderling die het ding bewaarde als nagedachtenis aan zijn vader, die omkwam in hetzelfde ongeval waarin John zijn been verloor. Terwijl Whisnant munt probeert te slaan uit zijn bijzondere vondst, doet Wood er alles aan om zijn been terug te krijgen. Het loopt volledig uit de hand wanneer de twee het conflict in de media willen beslechten.

Waarom kijken: omdat achter de coeneske premisse en protagonisten een persoonlijke en famiale tragedie schuilgaat.

Quote: ‘Mijn humor is een combinatie van Eddie Murphy Raw… en die van een paar anderen.’ (Shannon Whisnant)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


TOWER (2016)

In één zin: een reconstructie van de eerste massamoord op een Amerikaanse school.

Wat: 1 augustus 1966. In Austin, Texas vermoordt ex-marinier Charles Whitman eerst zijn vrouw en moeder. Iets later schiet hij vanaf de universiteitstoren op alles wat beweegt. Zestien mensen sterven, meer dan dertig anderen raken gewond. Vijftig jaar na de feiten maakte Keith Maitland aan de hand van archiefbeelden en getuigenissen van overlevenden en met behulp van de rotoscopietechniek deze reconstructie/animatiefilm over heldenmoed, lafheid en doorzettingsvermogen. Centraal staat het verhaal van de zwangere studente Claire, die samen met haar vriend als eerste wordt geraakt. Anderhalf uur lang ligt ze op de bloedhete universiteitspromenade, geflankeerd door haar dode lief.

Waarom kijken: omdat Tower je – ook al is de afloop bekend – anderhalf uur lang aan je fauteuil nagelt.

Quote: ‘The horror of these, the sick among us, must be found in the horror of our hyper-civilization.’ (tv-journalist Walter Cronkite in een archieffragment)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


WEINER (2016)

In één zin: een politieke carrière implodeert voor de camera.

Wat: congreslid Anthony Weiner – spreek uit als ‘wiener’, slang voor ‘penis’ – is de rijzende ster van de Democratische Partij en is gehuwd met Huma Abedin, de rechterhand van Hillary Clinton. In 2011 loopt het mis: Weiner tweet een foto van een boxershort waarin de contouren van zijn jongeheer te zien zijn. Na een welles-nietesspelletje trekt hij zich terug als Congreslid. Toch stelt hij zich twee jaar later kandidaat voor het burgemeesterschap van New York. Hij ziet er geen graten in dat documakers Josh Kriegman en Elyse Steinberg hem volgen tijdens de campagne. Weiner staat op kop in de peilingen, maar wanneer opnieuw pikante sms’jes en foto’s opduiken, krijgt hij het zwaar te verduren. Weinerregistreert hoe de politicus zich steeds dieper in de nesten werkt, en hoe zijn gekwetste vrouw hem langzaam maar zeker laat vallen.

Waarom kijken: omdat dit een genadeloze kijk op mediaframing en politieke overmoed is.

Quote: ‘Hoezeer je ook een verhaal wilt vertellen, ze zullen altijd dat ene… ding blijven framen.’ (Anthony Weiner)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


GET ME ROGER STONE (2017)

In één zin: de kleurrijke intrigant achter het succes van Donald Trump.

Wat: Roger Stone ziet er kierewiet uit, met zijn geblondeerde haar, zijn dandykostuums en zijn bodybuilderslijf (mét Richard Nixon-tattoo), maar onderschat hem niet: al sinds het Watergateschandaal schopt de meesteradviseur keet in de coulissen van de Amerikaanse politiek. Stone wees achtereenvolgens Ronald Reagan en vader en zoon Bush de weg naar het Witte Huis, en schuwde daarbij lastercampagnes en mediamanipulatie niet. In 1987 plantte hij een zaadje dat eind 2016 tot volle wasdom kwam: hij fluisterde Donald Trump in om in de politiek te stappen. De jaren die volgden, bleef hij de vastgoedmagnaat bewerken om zijn eigen politieke – en financiële – doelen te bewerkstelligen. Met succes. De makers van Get Me Roger Stone gaan op zoek naar de mens achter de zelfverklaarde agent-provocateur, maar komen van een koude kermis thuis: Stone is wel degelijk de prins der duisternis.

Waarom kijken: omdat het moeilijk is om een man met minder scrupules te vinden dan Roger Stone.

Quote: ‘Ik geniet van je haat, want je zou me niet haten mocht ik geen effect hebben.’ (Roger Stone)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


78/52 (2017)

In één zin: een diepgaande analyse van de douchescène uit Psycho.

Wat: 1960. Wereldwijd weerklinken in bioscoopzalen verontwaardigde kreten wanneer op het witte doek een schim met een slagersmes de razend populaire actrice Janet Leigh in een moteldouche neersteekt. De film is Psycho, het brein erachter de Brit Alfred Hitchcock. In 78/52 (een verwijzing naar de 78 camerastandpunten en 52 cuts die nodig waren louter voor die ene scène) levert goed volk als regisseurs Guillermo del Toro, Peter Bogdanovich en Eli Roth en auteur Bret Easton Ellis commentaar bij het pièce de résistance van de master of suspense. Ze vertellen hoe Hitchcock in 45 seconden niet alleen de filmgeschiedenis veranderde, maar ook wereldwijd een onveiligheidsgevoel installeerde bij toeschouwers. Want als je je in de beslotenheid van een badkamer al niet meer veilig kunt voelen, waar dan wel?

Waarom kijken: omdat dit een must voor filmfans is. En ook: in zwart-wit, zoals de originele film.

Quote: ‘The death of a beautiful woman is, unquestionably, the most poetical topic in the world.’ (schrijver Edgar Allan Poe, in de begintitels)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


LO AND BEHOLD, REVERIES OF THE CONNECTED WORLD (2016)

In één zin: is een wereld waarin alles en iedereen met elkaar verbonden is wel zo verstandig?

Wat:het internet? Een steun en toeverlaat. Onze smartphone? Onmisbaar. Het internet of things? Niet langer een natte droom van techies. Maar wat als die technologie ons in de steek laat? Zullen we ons dan kunnen beredderen? Werner Herzog zoekt in Lo and Behold naar de antwoorden op zulke vragen. De filmgrootheid praat met mensen die aan de wieg van de technologische revolutie stonden en legt met onder meer Elon Musk ook de visionairs van deze tijd op de rooster. Hij vertelt over jongeren die de hele nacht gamen met een pamper aan en bezoekt kluizenaars die zonder moderne communicatiemiddelen proberen te leven. Op het einde stelt hij de hamvraag: wat als het internet, met behulp van articiële intelligentie, over zichzelf begint te dromen?

Waarom kijken: omdat Herzog wel veel doemscenario’s aankaart, maar de mate waarin dat u verontrust aan uzelf overlaat.

Quote: ‘Zullen de kinderen van onze kleinkinderen nog het gezelschap van mensen nodig hebben, of zal de wereld zodanig geëvolueerd zijn dat ze die niet meer nodig hebben?’ (kosmoloog Laurence Krauss)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


JIM & ANDY: THE GREAT BEYOND FEATURING A VERY SPECIAL, CONTRACTUALLY OBLIGATED MENTION OF TONY CLIFTON (2017)

In één zin: Jim Carrey neemt de rol van Andy Kaufman wel héél ernstig.

Wat: achttien jaar duurde het voor Universal toestemming gaf om de behind-the-scenes-opnames van de Andy Kaufman-biopic Man on the Moon (1999) vrij te geven. Vreemd is dat niet, want acteur Jim Carrey, die de vroeg gestorven komiek uit Saturday Night Live en Taxi vertolkte, bleef de volledige opnames in character, meestal als Kaufman zelf, soms ook als diens alter ego, de boertige Tony Clifton. Hij liep met een papieren zak over het hoofd over de set, dreef regisseur Milos Forman naar de rand van een zenuwinzinking en had zich de figuur van Kaufman zo goed eigen gemaakt dat diens familieleden hem omhelsden als ware hij hun overleden zoon of broer. Documaker Chris Smith mixt die hallucinante archiefbeelden met een openhartig interview met Carrey over zijn jeugd, spiritualiteit en identiteit.

Waarom kijken: om uzelf ervan te overtuigen dat Daniel Day-Lewis misschien toch niet de beste methodacteur is.

Quote: ‘Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik Jezus zou willen worden.’ (Jim Carrey)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


ANVIL! THE STORY OF ANVIL (2008)

In één zin: het leven is hard voor wie alleen voor zijn muziek leeft.

Wat: 1984, Osaka, Japan. De Canadese band Anvil speelt met zijn viriele metal een stadion plat. Toronto, bijna een kwarteeuw later. De goedlachse zanger-gitarist Steven ‘Lips’ Kudrow, ondertussen een vijftiger, levert in de sneeuw kant-en-klaarmaaltijden aan scholen. Hij en zijn beste vriend, drummer Robb Reiner, hebben Anvil al die jaren in stand gehouden, maar de doorbraak is er nooit gekomen. Wanneer blijkt dat een fan een Europese tournee voor de band heeft georganiseerd, springen ze een gat in de lucht. Maar on the road wacht hen een nachtmerrie, en hun vriendschap komt in het gedrang. Een meeslepende docu die Anvil weer onder de aandacht bracht én een nieuw platencontract en een cultaanhang opleverde. Wie wil weten of succesvolle bands gelukkiger zijn: bekijk op Neflix ook Some Kind of Monster, de ontluisterende docu over stadionvuller Metallica.

Waarom kijken: om de pure wanhoop in de ogen van de emotioneel wankele Lips te zien.

Quote: erger dan dit kan het niet worden.’ (Lips tijdens zijn maaltijdronde)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


ONE OF US (2017)

In één zin: een wrange blik op de chassidische gemeenschap in New York.

Wat: het chassidisme is een orthodoxe stroming in het jodendom. Je herkent de mannelijke aanhangers aan die kekke krulletjes die onder hun zwarte hoeden vandaan komen gedanst. De vrouwen dragen pruiken. Ze praten van dat coole Jiddisch en houden zich ver van alles wat seculier is. Zolang je je aan de regels houdt, is de chassidische gemeenschap warm en zorgzaam. One of Us toont wat er gebeurt als je je níét aan de regels houdt. Etty heeft op haar 28e zeven kinderen gebaard, krijgt slaag van haar echtgenoot en is het beu. Als ze wil scheiden, krijgt ze een heel apparaat achter zich aan. De sappelende acteur Luzer is naar LA verkast: ‘Ik voel me hier een pak minder ex-chassidisch.’ En Ari is 18, hopeloos verward en aan de cocaïne. Ze worden geholpen door Footsteps, een belangenvereniging voor ex-chassidische joden. Ze kunnen alle hulp gebruiken.

Waarom kijken: om u er nog eens van te vergewissen dat georganiseerde religie en zelfontplooiing gezworen vijanden zijn.

Quote: ‘In het chassidisme graven we niet zo diep. Geen filosofische vragen als: “Bestaat God?”‘ (een oudere jood tegen Ari)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content