Theater: Van kalf tot muze

Alexander Devriendt doet waar elke heteroman van droomt: hij sloot zichzelf maandenlang op met zes topwijven en liet hen honderduit tateren over het fijne en de pijn van het vrouw zijn.

The Play = Wijven

Gezelschap = Ontroerend Goed

In een zin = Deze opgestoken middelvinger (waar de clichés als diamanten ringen aan hangen te blinken) tegen seksisme is amper meer dan een grotesk portret van dat seksisme. Wijven is zoet, hard, een beetje bitter, eert dames maar is voorts volstrekt broodnodig maar even ongevaarlijk. Net een chocolaatje, die voorstelling.

Hoogtepunt = Na de koorzang is het tijd voor erotiek. Een sessie sensueel poseren en zelfbevrediging maakt de vrouwen tot vreemdsoortige diertjes – wezens – die gek genoeg hun waardigheid niet verliezen. Sappig, sterk en sexy stoeipoezentoneel met een venijnige trek. Het levert een van de zeldzaam sterke beelden van de voorstelling op waarin de vrouwen de draak steken met seksisme op een sexy manier.

Score = * *

Quote = ‘Ik wil zoals u zijn. Ik zal altijd anders zijn’

Neen, er werden geen grapjes gemaakt over chocoladeverslaafde vrouwen. Dat is wellicht het enige cliché dat niet werd aangeraakt in Wijven. Zes wijven doen er wat de goegemeente denkt en vindt dat vrouwen (niet) moeten doen, drenken, dromen en durven. De regie was niet in handen van een vrouw maar van een man die zot is van vrouwen: Alexander Devriendt.

Devriendt sloot zich maandenlang in de repetitieruimte op met zes vrouwen waaronder zijn levenspartner Charlotte De Bruyne. Met als doel het seksisme aankaarten. ‘En ontkrachten’, denkt u? Neen, niet echt. De voorstelling is vanuit een terechte kwaadheid over dat seksisme ontstaan maar slaagt er niet in om die clichés zodanig te brengen dat ze ook kwaadheid opwekken. In het allerbeste geval is Wijven een uit clichés opgebouwde middelvinger naar dat seksisme. Ook niet slecht. Want anno 2014 is dat jammer genoeg nog steeds nodig.

Op een kale scène wiegen, kreunen, schreeuwen, masturberen, zingen en zeuren de dames-in-avondjurk (net godinnen) van achter hun muziekstandaard-met-tekstboek. Ze vormen een front of, in dit geval, een koor. Klaar voor de avond van hun leven. Mannen kijken ze wel eens geil in de ogen maar ze mijden hen ook. Devriendt schetst in een resem scènes het seksistische vrouwbeeld anno 2014: een chique opgemaakt ‘popje’ met twee linkerhanden dat jaloers is op alle andere vrouwen (‘kalveren zijn het!’) en mannen wantrouwt behalve deze waar ze van houdt en wiens muze, moeder, steun en toeverlaat ze wil zijn.

De sterkste momenten zijn die waarin het spel floreert. Zoals de scène waarin de vrouwen tot begerige vamps of gillende hysterica’s transformeren. Of de ongemakkelijk lange wansmakelijke vrouwenmoppentirade. Of de monoloog waarin De Bruyne een ode brengt aan de man, haar man. Dat zijn stuk voor stuk sterke, schone scènes die tegelijkertijd schuren en schelden.

Maar tussendoor zit er te veel ruis met uitweidingen over cosmetica, kledij en weigerachtige gootstenen. Niet die clichés zijn het probleem, wel de moeizame samenspraak waarin ze gebracht worden. Niet alle actrices weten al sprekend tegelijkertijd te raken, te bruuskeren en te entertainen.

Deze Wijven zijn on(be)grijpbaar en spijtig genoeg op hun best als ze gillen, kreunen of een ode aan de man brengen die smelt van adoratie. De opgestoken middelvinger (waar de clichés als diamanten ringen aan blinken) tegen seksisme is een ironisch portret van dat seksisme. Wijven is zoet, hard, een beetje bitter, eert dames maar is voorts volstrekt broodnodig maar even ongevaarlijk. Net een chocolaatje, die voorstelling.

Smaakmaker:

TRAILER voor WIJVEN door ONTROEREND GOED from Ontroerend Goed on Vimeo.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.ontroerendgoed.be