Guido Lauwaert

Theater: Schuivend dwalen onder hemels gezang

Guido Lauwaert Opiniemaker

NTGent levert een visueel prachtige ‘Parsifal’ af waarbij Peter Verhelst jammer genoeg beledigend simpele teksten schreef.

In vrijwel alle varianten is de graalsage ingebed in een verhaal waarin ridders erop uit trekken om het geheimzinnig voorwerp, meestal een schelp of een schaal, soms een steen, te zoeken waarvan een magische werking uitgaat. De bezitter is gevrijwaard van zorgen en verzekerd van rust, zelfs na de dood. Richard Wagner heeft de sage gebruikt voor zijn laatste opera Parsifal. Hij heeft er extra legenden en symboliek aan toegevoegd zodat de opera tal van tegenstrijdigheden bevat. Voor zijn versie heeft het NTG Wagners libretto buiten gegooid. Peter Verhelst werd gevraagd er teksten bij te verzinnen.

Visueel is deze Parisfal ( * * * ) wonderlijk mooi en de live zang van het kinderkoor van de Vlaamse Opera een streling der zinnen. De muzikanten kennen hun vak. Jammer dat ze niet in een heuse orkestbak zitten maar op een verzonken deel van het voorpodium. De verhuis van het ene instrument naar het andere leidt de aandacht af van de toneelactie. Geen kwaad woord over de belichting of de kostumering. Beide leveren een schoonheid zoals lantarenlicht bij een zoete lenteavond en een optocht van arbeiders uit de tijd van priester Daens, die een ontluizing gekregen hebben n.a.v. het bezoek van een nieuwe koning.

Het decor is in zijn totaliteit evenwichtig. Links wordt een flinke tuil gevormd, kunstig uitgevoerd door Els Dottermans. In het midden staat een container bij aanvang frontaal naar het publiek toe gericht. Na een half uur maakt hij een kwartslag zodat de zijkant de voorkant wordt. Aha, door de inkleuring zie je het kasteel waarin de leider van de Graalridders is opgesloten omdat hij stout is geweest. Het kasteel traant. Het moeten de tranen zijn van de leider. Hij is gestraft door God of een kopie ervan in een andere overtuiging, met een ongeneeslijke wonde.

Door de gebeden – deels gezongen met dank aan Wagner, deels voorgedragen met dank aan Peter Verhelst en Wim Opbrouck – vallen de muren en verschijnt de leider. Een naakte reus in de vorm van een pop. Gezond en wel, tot en met de piemel. Door de spelers wordt hij aan kabels bevestigd. En trekken maar. Hij staat recht, maakt een paar passen voorwaarts, knielt als dank voor de verlossing door zijn ridders, en gaat vervolgens liggen voor een lekkere slaap. Die heeft hij wel verdiend na jaren de ellende van de cel te hebben ervaren.

Het geheel heeft iets infantiels. Met voorop de teksten. Ze zijn van een simpelheid die de toeschouwer beledigt. Tegelijk zijn het pedante maar volkomen ongeloofwaardige sprookjes. Door de megapubliciteit waren de verwachtingen hoog gespannen. Was die er niet geweest zou men Parsifal als een fraai tussendoortje beschouwen en er verder over zwijgen. Door het oppeppen van de productie en het magere resultaat zal er helaas over gepraat worden zolang de voorstelling loopt. In termen van verloren energie van zoveel goede acteurs die overgeleverd zijn aan het voordragen van potjespoëzie en schuivend dwalen in een lagere schoolregie.

Guido Lauwaert

PARSIFAL – naar de opera van Richard Wagner – productie NTGent – www.ntgent.be

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content