Theater: Op hotel met Peter Verhelst in intiem ‘Hotel Malaria’

Peter Verhelst zet zijn missie als minutieus onderzoeker van de sensuele intimiteit gestaag verder met ‘Hotel Malaria’ waarin hij als auteur en als regisseur imponeert met geraffineerde soberheid.

Zoals de zon opkomt, zo komt het licht op in Verhelsts Hotel Malaria. Langzaam vangt het zwarte zeildoek op de vloer een beetje licht. De naakte rug van Lien Wildemeersch – zij zit vooraan aan de rand van de scène op een taboeretje in een wit, glanzend broekpak – oogt nog intenser rood terwijl de rest van de scène in een zacht, geel licht baadt dat almaar sterker zal worden tijdens de voorstelling. Zoals ook de intimiteit tussen de vrouw en de man in dit stuk.

Die man (gespeeld door een Bert Luppes die elk woord proeft als een dauwdruppel op de tong en elke beweging uitvoert als een balletdanser) ligt verderop op de scène. Hij ligt bij een hakblok waarin een enorme bijl steekt en is omringd door splinters. De man ligt er alsof hij daar ter plekke in slaap is gevallen – de nacht doorbracht? – en nu, met het krieken van de dag gewoon weer moeizaam opstaat en verdergaat met hakken. Hij hakt omdat hij houdt van de geur van hout. Die hem herinnert aan vroeger, misschien? Aan een vorige relatie, misschien? Niets van dat alles wordt uitgesproken. De openingsscène is als een roes, een droom die versterkt wordt door een aanzwellende soundscape met piano en violen én de caramelachtige geur van verbrand hout. Zoet, zuur en bitter tegelijkertijd.

En dat is ook de pas de deux die de man en de vrouw dansen. Een zoete, zure en bittere dans die uit een bizarre ontmoeting resulteert. Woord voor woord bouwt Verhelst de eenzaamheid en de naar liefde en intimiteit snakkende staat van zijn personages op. Hij bouwt tot hun eenzaamheid versmelt tot een samen alleen zijn. Want echt samensmelten doen ze nooit. De vrouw schrijdt op bizarre wijze – als mysterieuze briefschrijfster – het leven van de man in om hem een enorme gunst te vragen over en in haar leven.

Wildemeersch speelt die vrouw met een fragiliteit die naar onzekerheid overhelt en daardoor de kracht van haar spel aantast. Ze overstijgt zichzelf pas en wordt dan – net als Luppes – haast meer dan een gewone mens wanneer ze durft afzakken in een spel dat voorbij de realiteit gaat. Wanneer ze tot een beest durft transformeren, bijvoorbeeld, dat kronkelt van pijn of van verlangen. Maar tussen die pieken in speelt Wildemeersch net iets te vlak. Dit in tegenstelling tot Luppes (hij lijkt met zijn puntige schoenen en zwarte kaptrui op een gehavende Don Quichote) die voortdurend een bijzondere manier van bewegen hanteert hanteert. Bijna dans. Hij huppelt niet maar soms plaatst hij zich in een positie alsof hij net een huppelpas gemaakt heeft of wil maken. Het geluk in zijn leven lijkt te ontbreken om echt te huppelen. Die motoriek geeft zijn personage iets buitenaards en fascinerends zonder onherkenbaar te worden.

In Hotel Malaria zindert de liefde als voorspel op de dood. Verhelst toont zich een uitmuntend auteur en minimalistisch regisseur die iets te veel lijkt te steunen op de autonome kracht van zijn acteurs. Dat is een nobele eigenschap, maar Wildemeersch had baat gehad bij een dwingender, meer bevlogen regie. Nu is er een te opvallend verschil in het spel van Luppes en Wildemeersch. Beide geven in alle soberheid het allerbeste van zichzelf maar het is Luppes die als virtuoze kracht het stuk voortstuwt, tot de zon weer ondergaat.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe