Lucinda Ra resideerde een jaar lag in Fioretti, de kinderpsychiatrie-afdeling van het Psychiatrisch Centrum Dr. Guislain. Het materiaal dat tijdens die residentie gemaakt werd, monteert het Gentse collectief tot een bonte, rakende avond, genaamd ‘Het Fioretti Project’.
The Play = Het Fioretti Project
Gezelschap = Lucinda Ra en Kunstencentrum De Werf
In een zin = Het Fioretti Project smijt de soms hectische, soms rakend pijnlijke wereld van jongeren met psychische problemen met zwier, muziek, verf, baldadige taal en kartonnen kerkjes op de scène. Al ontbrak het de première aan heftigheid, de scènes spatten nog niet in elkaar maar schuurden houterig tegen elkaar aan.
Hoogtepunt = Stefanie Claes gaat op een stoeltje zitten in het midden van de scène. Ze heeft een gigantische papieren zak op en over het hoofd. Heel voorzichtig begint ze aan ‘haar hoofd’ te pulken. Het is een intiem, rakend beeld dat een nogal directe verbeelding van zelfpijniging is én een treffende metafoor voor het verlangen van elke mens om het hoofd even leeg te maken.
Quote = ‘Ha ierse de manne van de kunst. Da stinkt hier naar okselen. Ge zijt zelf ne wokselfretter’
Meer info: www.hetfiorettiproject.be en www.dewerf.be
Helemaal vooraan zit hij. Zijn ogen haken zich in elk paar ogen dat de zaal binnenkomt. Pijlend én trots. Zijn jas deed hij uit, zijn pet houdt hij op. Als enige bescherming tegen die heftige wereld waarin hij zijn weg even niet vindt. Op de eerste rij, dicht bij de performers, voelt hij zich wél veilig.
Die performers zijn de mensen van Lucinda Ra, een gelegenheidscollectief en jazztheatergezelschap uit het Gentse. Bestaande uit de schrijvende, schilderende en acterende zussen Barbara en Stefanie Claes, jazzdrummer Giovanni Barcella en jazzsaxofonist Jeroen Van Herzeele, regisseur/auteur Simon Allemeersch, fotograaf Maarten De Vrieze en dramaturg Bart Cappelle. Samen resideerden ze een jaar lang in Fioretti, de kinderpsychiatrie-afdeling van het Psychiatrisch Centrum Dr. Guislain. Doel: die wereld van binnenuit verkennen.Tijdens dat jaar was hun atelier gehuisvest in een zijlokaaltje van de sportkapel van het centrum. Ze schilderden er, musiceerden er, schreven er. Ze hielpen mee in de keuken, organiseerden een monsterfeest met de jongeren, hielden een paintballmiddag, een raketlancering, … En soms maakten ze foto’s van hoe de kinderen in zichzelf willen kruipen, urenlang doodstil op de hoek van het bed in de isoleercel zitten en zowel lijden onder als deugd hebben van de gesloten omgeving waarin ze gedwongen worden te leven om (hopelijk) te genezen.
Met al dat bont materiaal werd een eclectische voorstelling gebouwd, steunend op de meesterlijk melodieuze flow van Barcella en Van Herzeele die vooral verantwoordelijk zijn voor een magische start en een wonderlijke landing. Wat daartussen gebeurt, is te gek, te schoon en soms te ongrijpbaar om te verklappen. Een kleine poging: op de scène – een soort brute replica van het atelier in Fioretti – wordt er geschilderd met diepzwarte en feloranje vegen, er wordt een lied der ziektes gezongen (in een lekker contraire zangstijl), er wordt een speech uitgesproken – staande op stoeltjes en in een taaltje dat een soort van espressieve scheldpoëzie is -, er wordt gerolschaatst, met kartonnen kerken over de scène gehost, met valse buiken geflaneerd, filmpjes over de dagen in Fioretti geprojecteerd, …. Lucinda Ra focust op hoe het anders zijn van die jongeren ook positief is. De chaos in een psychisch ziek hoofd vormt de basis voor heerlijk vrijgevochten theater, dat bovendien een inkijk geeft in een voor veel mensen te onbekende wereld.
Lucinda Ra smijt die soms hectische, soms rakend pijnlijke wereld van de jongeren op de scène zonder medelijden op te wekken maar vooral inzettend op de kracht van hun anders zijn. Dat die jongeren geen blad voor de mond nemen, is niet alleen confronterend, vaak is het ook gewoon schoon of hilarisch. Ontstellend pure, rauwe poëzie. Op de première ontbrak het aan heftigheid, de scènes spatten nog niet in elkaar maar schuurden houterig tegen elkaar. Jammer, want spatten moet het. Dat toonde ook de trotse toeschouwer op de eerste rij die in Fioretti woont en intensief met de makers van Lucinda Ra samenwerkte. Tijdens de voorstelling gierde hij het uit, zat ademloos toe te kijken, loerde naar de zaal om te zien hoe de andere toeschouwers reageerden, prikte met genoegen in de valse buik van een van de langs hem passerende acteurs, staarde verwonderd naar de muzikanten en het machtige mooie slot. Na die première werd het gelijknamige boek voorgesteld (een schitterend vormgegeven logboek van een jaar resideren in Fioretti) en hij zou het woord nemen. Dat deed hij uiteindelijk niet. Vanuit de coulissen keek hij schichtig naar ons, naar de wereld die te heftig op hem inbeukt. Hij durft die wereld nog niet toespreken maar kan hem wél al ontwapenend in de ogen kijken. Als die wereld nu eens wat vaker en vriendelijker terug zou kijken…
Smaakmaker:
";document.write( iframe );
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier