Theater: Een sensuele klaagzang

Bart Meuleman laat Fien Maris als een bijna-volleerde prostituee over de scène kronkelen en bezorgt je een poëtische, literair exquise en visueel betoverende bordeeluitstap met ‘Sirene’ in het Toneelhuis.

‘Het lijkt alsof Fien Maris klaarkomt op de meest sensuele, fotogenieke en tedere manier ooit’, dat denk je terwijl je naar de subtiel kronkelende Maris kijkt die op de kale, met korrelig pastellicht beschenen scène staat. Of beter: ze staat op het centrale deeltje van de scène dat met diepglanzend zwart glas bedekt is. Alsof ze op een bodemloze diepte staat. Een eindje achter Maris zit Mattijs Vanderleen; omringd door zijn drumstel. Tijdens de monoloog stuurt hij onafgebroken subtiele, ruisende en heel soms daverende geluiden de ruimte in. Die vormen de ideale duistere, brokkelige soundscape (gecomponeerd door Senjan Jansen) voor Maris’ liefdesdans.

Regisseur en auteur Bart Meuleman scherpte speciaal voor actrice en zangeres Fien Maris de pen en perste er een erotische fantasie uit. Die fantasie op zich lijkt weinig spraakmakend. Meuleman doet aanvankelijk weinig meer dan het denken van een prostituee beschrijven: van het verlangen naar het vangen van een man, tot de vangst, de daad en het ‘naspel’. Echt inventief en origineel kan je de spanningsopbouw niet noemen. De woorden waarin hij Maris laat verdenken zijn wél ‘hors catégorie’. Niet wat er gebeurt maar hoe dit alles verteld wordt, is zo intrigerend aan deze Sirene.

Samen met lichtkunstenaar Mark Van Denesse maakt Meuleman haast een live aquarelportret van het oudste beroep ter wereld. Boven het zwartglazen vierkant hangt een zwartglanzende balk waarin enkele spots gemonteerd zitten. Die spots werpen pastelkleurig lichtvegen op het witte, fladderige kleed (mét split, uiteraard) van Maris.

Maris moet zich in deze voorstelling overgeven aan een ingenieuze compositie van woorden en handelingen (gracieuze bewegingen met het lijf, geile met de mond). Tijdens de eerste scènes komt haar vertolking stroef over. Je zit een beetje stoïcijns naar een mooi maar stereotiep en weinig rakend portret van een tippelende vrouw te kijken die minuut na minuut vertelt over die ene bijzonder avond met die ene bijzondere man. Langzaam maakt ze haar spel rijker, het licht wordt kleuriger en haar woorden worden minder beschrijvend maar poëtische en filosofischer. Dan ontpopt Sirene zich tot een sensuele klaagzang over het verlangen naar alles wat een mens gelukkig maakt en plots zie je Maris als de metafoor voor dat bodemloos diep, onvervuld verlangen.

Sirene begint kil, haast, stroef en zelfs wat eendimensionaal maar bloeit uiteindelijk open tot een zwoel, pastelkleurig portret van de naar warmte, redding en een thuis zoekende mens. In Sirene wordt het klaarkomen eventjes een surrogaat voor het thuiskomen.

Smaakmaker:

Sirene trailer from Toneelhuis on Vimeo.

Els Van Steenberghe