Theater: Een intieme ‘Pelléas en Mélisande’

Muziektheater Transparant brengt een ontroerende kamermuziekversie van Claude Debussy’s ‘Pelléas et Mélisande’

Regisseur Wouter Van Looy schaarde een ploeg vrouwelijke kunstenaars om zich heen. Componist Annelies Van Parys, cineast Vivian Cruz, dirigent Marit Strindlund en de sopraan Diana Higbee gooiden hun talenten in de strijd om een intieme versie te creëren van Debussy’s en Maeterlincks beroemde opera over de verboden liefde tussen een vrouw (Mélisande) en haar schoonbroer (Pelléas). Missie deels geslaagd.

Van Looy vroeg aan componist Annelies Van Parys om Claude Debussy’s opera Pelléas et Mélisande (tekst van Maurice Maeterlinck) tot een kameropera te transformeren. Van Parys arrangeerde de opera met bijzonder veel empathie en muzikale finesse. Haar arrangement is even sensitief, kleur – en klankrijk als Debussy’s oorspronkelijke compositie. Bovendien ademt haar compositie het mysterie en de poëzie uit die eigen zijn aan Maeterlincks tekst. Haar compositie wordt virtuoos uitgevoerd door het ensemble Oxalys, gedirigeerd door de Zweedse Marit Strindlund. Zij mijdt elke vorm van (melo)dramatiek en voert het ensemble met een elegantie en souplesse doorheen de wonderlijke partituur.

Muzikaal is deze Pelléas en Mélisande ( * * * ) een voltreffer. Mede dankzij de verbluffende zang- én acteerprestatie van sopraan Diana Higbee die Mélissande vertolkt. Ook Florian Just (Pelléas) zet een, vooral zang-technisch, vrij geslaagde vertolking neer. Al mist zijn spel diepte. De grootvader wordt indringend vertolkt door de zachte, diepe bas van Knut Stiklestad. De andere basstem, Andreas Jankowitsch, is een gedegen, wat te stereotype en houterig acterende barse echtgenoot Golaud. Van Looy maakt het zijn spelers/zangers overigens niet gemakkelijk door hen constant richting publiek te laten spelen. Het levert beklijvende en van wanhoop zinderende maar soms ook iets te stroeve beelden op.

En er is nog minder goed nieuws. Van Looy vroeg aan de Portugese cineast Vivian Cruz om een videofilm (geprojecteerd op een té klein scherm dat boven de toneelvloer hangt) te creëren die simultaan met de voorstelling afgespeeld wordt. Cruz kiest vreemd genoeg voor een haast letterlijk ‘uitbeelden’ van het verhaal met weliswaar een andere Pelléas en Mélissande in de hoofdrol. Zo gaat de sfeervolle, grofkorrelige en prachtig gekleurde film zowat in concurrentie met het spel op de scène. Dat is behoorlijk jammer. Enkel wanneer de beelden abstracter zijn, lijken ze een sferische meerwaarde te geven aan het spel op de scène. Het sobere decor – drie grijze podia op het podium – oogt daarenboven iets te veel als een blokkendoos. Scenografisch is deze creatie een gemiste kans.

Desondanks maakt de prachtige muzikale vertolking deze kameropera de moeite waard om te ontdekken.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.transparant.be en www.oxalys.be