Theater: Bambi met bulten

Zo banaal maar zo schoon. Dat denk je na ‘Bultenklacht’ waarin fascinerende ‘plakbandpoppen’ een simpel verhaaltje verbeelden over eenzaam door de woestijn dolen. Niet het verhaal maar wel de vormgeving ervan is subliem.

The Play = Bultenklacht

Gezelschap = Silence Fini

In een zin = Misschien wel een van de lieflijkste voorstellingen van de zusjes Claes. Brute plakbandpoppen verbeelden een klein verhaal. Te klein weliswaar. Maar de knappe lichtregie en het schalkse (zang)spel van de vier acteurs maken het kijk- en luisterplezier groot.

Hoogtepunt = Het moment waarop de kleine kameel de grote kameel ontdekt…

Score = * * *

Quote = ‘Ik vraag vergiffenis om wie ik ben’

Bruine plakband wordt door mensen zoals u en ik gebruikt om verhuisdozen of postpakketjes dicht te kleven. Niet zo bij de dames Claes. Stefanie en Barbara Claes binden met die kleefband proppen papier, kartonrolletjes en oud ijzer tot fascinerende wezens. Denk aan een soort langneuzig harig monster dat zich in een kinderwagen voortbeweegt of een vogelachtig wezen dat vergroeid is met een roestig kledingrek. Of een trillende, witte varaan of een goedige gasmaskerreus, … Die wezens maken Bultenklacht tot magisch figurentheater.

Misschien is dit wel een van de lieflijkste voorstellingen van de zusjes Claes. Expressieve poppen verbeelden de levenswandel van een kameeltje dat gedoemd is om eenzaam door de Sahara te trekken en een letterlijk torenhoog verdriet met zich meesleept. De poppen worden gemanipuleerd door vier acteurs die zich ontpoppen tot schalkse zangers van klaag- en feestliederen. Ze zingen niet loepzuiver maar wel aanstekelijk en uit volle borst. Maar Bultenklacht wordt boven alles magie dankzij de lichtregie van Bas Devos. Wat een krachttoer. Hij vangt alles in een zacht, maanachtig licht. Letterlijk. Bijna alle scènes spelen zich af in een cirkel licht. De kracht ligt evenwel in het afwisselen met scènes die in het schemerdonker spelen (met een kunstmaan aan de hemel) of in een soort melkwit schemerlicht. De melancholie van het licht ondersteunt de melancholie van Wim Claeys’ accordeon- en vioolmuziek én biedt een perfect tegenwicht aan het guitige poppenspel. Je waant je in de nachtelijke Sahara alwaar zich een lieflijk sprookje voltrekt. Welk sprookje? Denk Bambi-met-bulten.

Probleem: Bambi is in de eerste plaats voor een kinderpubliek bedoeld. Bultenklacht is voor volwassen toeschouwers bestemd. Hoe groot het kijk- en luisterplezier ook is, je blijft bij zulk een eenvoudig, haast doorzichtig verhaaltje toch wat op je honger zitten. Ondanks de sublieme vormgeving en het geritsel van bruine plakband als troostend achtergrondgeluid.

Smaakmaker: Trailer van de vorige voorstelling van Silence Fini –

Els Van Steenberghe

Meer info: www.silencefini.be