Els Van Steenberghe

Harteloos theater

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Lobke Leirens en Maxim Storms vervoeren je – letterlijk – doorheen de restanten van wat eens de wereld was. Deze trip door de broeierige, stinkende en door zombies en wormen bewoonde catacomben is weinig meer dan weerzinwekkend.

The Play = Krocht

Gezelschap = Lobke Leirens en Maxim Storms

In een zin = Krocht is een beangstigende en bijna misselijkmakende tocht door een (nog even) fictieve wereld.

Hoogtepunt = Of dieptepunt: het moment waarop je bijna van je stoeltje dondert en merkt dat zelfs degene die met jouw stoel rijdt geen mededogen heeft of poging doet om je heelhuids door dit stinkende universum te rijden.

Score = * *

Op een kerkstoel-op-wieltjes word je door een naar urine, lijken, oud brood en andere suspensies stinkende doolhof gereden. In de smalle hangen dolen zombies die in de aarde naar wormen en larven zoeken, brood vreten, met vuil water op en af lopen. Zijn zij ontstaan uit vuilnis of verwerken zij het vuilnis? Of maa je deel uit van een ondergronds ritueel? Dat blijft gissen terwijl je – samen met de andere toeschouwers die je soms passeert – door een donkere, kille wereld gereden wordt en door de oneffenheden in de grond soms net niet uit je stoel gekatapulteerd wordt. Op de grond wordt zaad gestrooid, op tonnen converseren meelwormen tot ze doodgeklopt worden, … Je zit erbij en kijkt er onthutst naar.

Krocht is een beangstigende en bijna misselijkmakende tocht door een (nog even) fictieve wereld. Een wereld die lijkt ontstaan te zijn uit onze huidige verniel- en verspilzuchtige samenleving. Krocht toont hoe het einde van de wereld er zou kunnen uitzien en hoe mensen als zombies tussen de wormen leven in een stinkende, kaalgeplukte omgeving. Het is intrigerende boodschap die echter heel kil, haast afstandelijk gebracht wordt. Na een minuut heb je die boodschap van de makers overigens al begrepen. Al staat je nog een rit van een halfuur door de gangetjes te wachten. Ergens in die doolhof prijkt een kooi vol aarde waar de zombies even neerzijgen en je – eindelijk – een in zijn grauwheid en eenzaamheid schoon beeld van de in ellende ploeterende en wanhopig overlevende mens te zien krijgt. De mens lijkt in Krocht alleen nog schoon te kunnen zijn als hij uitgeput op een ladder of een hoop aarde ineenzakt.

Krocht is een sterk statement over de wereld-in-ontbinding maar geen sterk theater. Daarvoor zijn de bewegingen van de dansers te stuurs, te inspiratieloos, te betekenisloos repetitief en gespeend van elke vorm van dansante inventiviteit. De kracht van theater over lelijkheid en desolaatheid is niet het publiek (bijna) verdrinken in desolate lelijkheid maar het proberen te raken met die lelijkheid. Dat lukt hier niet. Krocht is rauwe kunst die eventjes choqueert maar dan nog amper raakt. Je wacht tot je uit de kerkstoel mag opstaan en weer frisse lucht kan inademen.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.theateraanzee.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content